Sergime, herkesin küçümsediği evsiz bir kadını aldım

“Aman Tanrım, koku…”
“Ayakkabılarıma damlıyor!”
“Çıkın buradan,” dedi üçüncüsü sertçe, doğrudan bana bakarak.

Camlardan, kadının omuzlarını kamburlaştırdığını gördüm; utançtan değil, alışkanlıktan.
Sanki bu sözleri her gün duyuyormuş gibi.

Asistanım Kelly, nazik ve sessiz, bana sorgularcasına baktı.

“Sen… benden…”
“Hayır,” dedim. “İçeri girmesine izin ver.”

Zil garip ve tereddütlü bir şekilde çaldı.
Kadın yavaşça içeri girdi ve yerde ıslak ayak izleri bıraktı. Paltosu sırılsıklamdı ve altında eski bir sweatshirt vardı.


“Ortamı mahvediyor.”
“‘Galeri’nin ne olduğunu bile bilmiyor.”
“Doğru düzgün ayakkabıları bile yok.”

Sessiz kaldım. Yumruklarım sıkılıydı ama sesim sakindi.

Sanki resimler değil de anılar görüyormuş gibi odada dolaştı.

Gözleri, başkalarının beklediği gibi donuk değil, dikkatliydi; derinden görüyordu.

Ve aniden durdu.

Şehir şafağının büyük bir resminin önünde.

Turuncu ve mor tonlar, bina silüetleri – en sevdiğim eser.

Donakaldı.
Ve fısıldadı:

“Bu… benim. Bunu ben yaptım.”

Galeriye, fırtına öncesi gibi bir sessizlik çöktü.

Kahkahalar havada yankılandı:

“Tabii canım. Belki Mona Lisa’yı da sen çizmişsindir?”
“Kendine bak.” Sayıklıyordu. “Paltosu Reagan döneminden kalma gibi.”

Ama kadın irkilmedi.
Çenesi hafifçe kalktı. Resmin alt köşesini işaret etti.

Belirsiz baş harfler vardı: M.L.

Düşüncelerim altüst oldu.

Resmi tesadüfen, evrakları olmadan, bir emlak müzayedesinde satın aldım. Sanatçısı bilinmiyordu. Öğrenmeye çalıştım ama nafile.

Ve şimdi önümde duruyordu.

“Adın ne?” diye sordum yumuşak bir sesle.

Bana baktı.

“Marla Levin.”

Ve anladım ki: bu hikaye daha yeni başlıyordu.

Oturduk – Kelly bir sandalye getirdi.

Marla, sanki gitmesini isteyecekmiş gibi dikkatlice oturdu.


Yanına oturdum.

“Söyle bana,” dedim.

Marla ellerine baktı.

“Bunu uzun zaman önce çizdim. Her şeyden önce.”

“Neyden önce?”

Duraksama.
Sesi titredi.

“Yangın. Evimde. Stüdyomda. Kocam öldü. Her şeyimi kaybettim; işlerimi, aile adımı, hayatımı. Sonra birinin resimlerimi çaldığını… sattığını öğrendim. Bir mal gibi. Ve ben… ortadan kayboldum.”

Parmakları titredi. Üzerlerinde boya izleri vardı.

“Görünmez değilsin,” dedim. “Artık değilsin.”

Gözleri yaşlarla doldu.

Gecelerce her şeyi aradım: kataloglar, arşivler, referanslar.
Kelly yardım etti, eski gazeteleri karıştırdı.

Ve onu bulduk.

1990’dan bir fotoğraf.
Marla, genç ve ışıl ışıl, aynı “Dawn Over Ashes”in önünde.

Fotoğrafı ona götürdüm.
Titredi, kağıdın kenarlarını kavradı.

“Her şeyin… kaybolduğunu sandım.”

Ama asıl olay daha yeni başlıyordu.

Birkaç gün sonra, öfkeli bir adam galeriye daldı; Charles, tabloları aldığım koleksiyoncu.

“Nerede?! Bu çılgınlık!”

Kapının önünde durdum.

“Bu çılgınlık değil. Kanıtımız var. Bitti.”

“Kanun benim yanımda!” diye bağırdı.

“Hayır. Yazarlığı sen taklit ettin.”

Tehditkâr bir şekilde gitti.
Ve iki hafta sonra dolandırıcılıktan tutuklandı.

Marla mutlu değildi.
Sadece gözlerini kapattı ve yıllar sonra ilk kez sakin bir nefes aldı.

“Bunu mahvetmek istemiyorum,” dedi. “Sadece geri dönmek istiyorum. Adımı istiyorum.”

Ve aldı.

Ona gülenler şimdi özür dilediler.
Sessizce, beceriksizce.

Marla tekrar resim yapmaya başladı.
Ona arka odayı verdim; büyük pencereli bir stüdyo.

Her sabah herkesten önce gelir, saçını yapar ve dünyası parça parça restore edilen biri gibi gülümserdi.

Çocuk dersleri vermeye başladı.
Onlara şöyle dedi:

“Sanat, sesin bozuk olsa bile konuşmanın bir yoludur.”

Konuşmaktan korkan bir çocuğa yardım ettiğini ve onun elinin altında nasıl canlandığını gördüm.

Biz buna “Küllerin Üzerindeki Şafak” derdik.
İnsanlarla, ışıkla ve sessizlikle dolu bir galeri.

Marla’nın resimleri -eski, restore edilmiş, yeni- daha önce hiç olmadığı kadar parlıyordu.

Marla ortada duruyordu, koyu mavi bir şal takmıştı.
Sakin. Kendine güvenen. Canlı.

“Şafak”a yaklaştı ve ben de yanında durdum.

“Bu başlangıçtı,” dedi.

“Ve bu da devamı,” diye cevapladım.

Gülümsedi – ilk kez, gerçekten.

“Bu sefer,” dedi Marla yumuşak bir sesle, “hepsini altınla imzalayacağım.”