Kimse beni sevmedi

O an belki ilk kez beni gerçekten fark etti. Ama fark etse de etmeseydi de önemli olan artık benim kendimi fark etmemdi. Zamanla eşim değişmeye çalıştı. Belki biraz geç oldu, belki hâlâ eksikti. Ama ben artık hayatımı sadece birinin gözünde iyi görünmek için yaşamamaya kararlıydım. Kendimi sevdikçe, çevrem de buna göre şekillenmeye başladı. Ve yıllar sonra bir gün, o doğada oturduğumuz yere tek başıma tekrar gittim. Aynı ağacın altına oturdum. Elime günlüğümü aldım ve şunu yazdım: “Bir zamanlar sadece sevilmek istiyordum. Şimdi, kendimi sevmenin ne kadar kıymetli olduğunu öğrendim. Artık beni görmeyenlerden değil, beni anlayanlardan yanayım. Ama en önemlisi, ben kendimden yanayım.”
Aynı ağacın altında otururken göl kenarına doğru yürüdüm. Suya baktım… Dalgalar hafifçe kıyıya vuruyordu. Yüzeyde kendi yansımamı gördüm. O yansıma bir zamanlar kaybolmuş, yorulmuş, sevgiyi hak etmediğini sanan bir kadına aitti. Ama artık karşımdaki kadın güçlüydü. Gözlerinde hüzün hâlâ vardı belki, ama artık korkudan değil; yaşanmışlıklardan gelen bir bilgelikti o. Hayatımda ilk kez kendi yansımamla barışmıştım. Zamanla çevrem değişti. İçimdeki ışığı fark eden insanlar girmeye başladı hayatıma. Eski arkadaşlar yavaş yavaş uzaklaştı, çünkü ben artık susan, hep veren biri değildim. Kendi sınırlarımı çizmiştim. Bu herkese iyi gelmedi, ama bana iyi geldi.