Herşey kaynanamın yüzünden oldu

Evde nişanlımla doğru düzgün zaman geçiremiyordum çünkü annesi hep bizimleydi. Bazen “Benimle biraz otursana” deyip kızı başka odaya gönderiyordu. Geceleri geç saatlere kadar mutfakta çay demliyor, “Gel bir şey anlatacağım” diye beni yanına çağırıyordu. İçimde huzursuzluk büyümeye başladı.

Bir gün evde kimse yoktu, sadece ikimiz vardık. Kitap okuyordum, sessizlik güzeldi ama sonra o geldi. Salona adımını attı, üzerindeki kıyafet normaldi ama bakışları değişikti. “Ben çay koydum, odada içelim mi?” dedi. Nazik bir şekilde “Salonda içeriz,” dedim. Hafif gülümsedi, ama o gülümsemenin içinde bir davet vardı. Odasına yöneldi.

Ben mutfağa gittim, su içtim, aynaya baktım. Kendi kendime dedim ki: “Sen ne yapıyorsun?” İçimde bir karmaşa vardı. Sonuçta ben de erkeğim, ilgilenilmek insanın duygularını karıştırabiliyor. Ama bu doğru muydu? Hayatımda ilk defa bu kadar büyük bir sınavla karşı karşıyaydım. Kalbim başka birini seçmişken, şimdi bir yoldan sapacak olsam, bunun altından kalkabilir miydim?

Bir bahane uydurdum. “İşim çıktı, hemen çıkmam gerekiyor,” dedim. Çantamı alıp evden çıktım. Nişanlıma bile haber vermeden gittim. Dışarı çıktığımda hava soğuktu ama içim daha da soğuktu.

O gece uyuyamadım. Kendi içimde defalarca tartıştım. Ahlak, sadakat, güven… Bunlar ne demekti? O evde bir daha kalamazdım. Ertesi sabah nişanlımla buluştum. Gözlerine baktım. Bir şey söyleyemeden ağlamaya başladı. “Annem garip davranıyor, değil mi?” dedi. Şaşırdım. Her şeyi anlamıştı ama bir tek ben anlatamamıştım. Sonra omzuma dokundu, “Gitme, birlikte hallederiz,” dedi.


Ama yapamadım. O ev, o ortam bana artık yabancıydı. Ailesinden biriyle aramda böyle bir şeyin yaşanması, sadece beni değil, onu da yakardı. Nişanı bozdum. Onu kaybettim, evet. Ama kendime olan saygımı korudum.

Yıllar geçti… Şimdi başka bir şehirde yaşıyorum. Bazen yalnızım, bazen anılar gelip yakama yapışıyor ama içimde bir huzur var. Ne olursa olsun, o gün doğru olanı yaptım.

Ve bazen bir adam, sırf erkek olduğu için değil; insan olduğu için güçlü durmalı.

Ben bekar bir gencim instagramdan tanışmıştık o kızla nişanlandık, çok iyi bir kızdı aslında, herşey normal gidiyordu, ben kendi evimde kalıyordum, birgün kaynanam aradı, eşyalarınıda al bizim evde kal dedi yok desemde ısrar etti bende kabul ettim onlarla yaşamaya başladım. Nişanlımla beni hiç yalnız bırakmıyordu her fırsatta benimle konuşmaya çalışıyor, eşiyle arasındaki sorunları anlatıyordu, evde kimse yokken yanıma geliyordu, ben bir bahaneyle evden çıkıyordum ama birgun benimde aklım iyice karışmıştı sonuçta bende erkeğim, gülerek beni odaya çağırdı…