"Yemek İçin Piyano Çalabilir miyim?

"Yemek İçin Piyano Çalabilir miyim?" Evsiz Kızla Alay Ettiler - Onun Bir Deha Olduğunu Bilmiyorlardı
Şehrin en lüks otellerinden biri olan Continental Otel’de, seçkin bir yardım gecesi düzenleniyordu. Kristal avizeler altında, pahalı elbiseler ve takım elbiseler içindeki insanlar zarif sohbetler ediyor, garsonlar şampanya servis ediyordu. Tam bu sırada, eski ve uyumsuz kıyafetler giymiş, yıpranmış ayakkabılarla 12 yaşında bir kız lobiye girdi. Elinde solmuş bir sırt çantası vardı. Adı Kiara Jimenez’di. Gözleri, salonun köşesindeki parlak Steinway kuyruklu piyanoya kilitlenmişti.

Gecenin ev sahibi Beatris Dela Cruz, zengin ve nüfuzlu bir aileden geliyordu. Kiara’yı görünce, alaycı bir gülümsemeyle yaklaştı:
"Burası sana göre bir yer değil," dedi. "Biraz ileride bir McDonald's var."
Kiara ise kararlıydı. "Yemek karşılığında bir şarkı çalabilir miyim?" dedi.

Şehrin en lüks otellerinden biri olan Continental Otel'de seçkin bir yardım gecesi düzenleniyordu. Kristal avizeler altında, pahalı elbiseler ve takım elbiseleri İçindeki insanlar zarif sohbetler ediyor, garsonlar şampanya servisi yapıyordu. Tam bu sırada, eski ve uyumsuz kıyafetler giymiş, yıpranmış ayakkabılarla 12 yaşında bir kız lobiye girdi. Elinde solmuş bir sırt çantası vardı. Adı Kiara Jimenez'di. Gözleri, salonun köşesindeki parlak Steinway kuyruklu piyanoya kilitlenmişti.

Gecenin ev sahibi Beatris Dela Cruz, zengin ve bölmeli bir aileden beklenebilir. Kiara'yı terk eden, alaycı bir gülümsemeyle yaklaştı:
“Burası sana göre bir yer değil” dedi. “Biraz gelecekte bir McDonald's var.”
Kiara ise karar vermeliydi. “Yemek karşılığında bir şarkı çalabilir miyim?” dedi.

Salonda hafif bir değişiklik gösteriliyor. Bir adam, “Ortadaki C notasını bile duyuyor” diye alay etti. Bir kadın ise “Bu çocuklar bir film izleyip kendini dahi sanıyor” diye iç geçirdi. Kiara'nın duruşunda ise bir asalet vardı; sessiz ama sağlam. İçinde kimsenin hayal edemeyeceği bir sır saklıydı.

Salonda saygın bir piyanist ve jüri üyesi olan Dr. Alberto Herrera, Kiara'yı dikkatle izliyordu. Kızın piyanoya bakışında bir anlayış, bir bağ vardı. En iyi insanlarda bile nadiren görülen bir şeydi bu.
Herrera, “Belki de çalmasına izin vermeliyiz” dedi. “Etkinliğimizin amacı genç yeteneklere fırsat vermek değil mi?”
Beatris ise alaycı bir tavırla, “O tür çocuklar müzik dersine falan almıyor” diye güldürüyor.

Oysa kimse yoktu: Kiara küçük zamanlarda müzikle sarmalanmış bir büyümüştü. Büyükannesi Rosa, bir zamanlar çok yetenekli bir piyanisti ama işçi sınıfından geldiği için hiç ücret alınmamıştı. Kiara'nın tek öğretmeni oydu. Büyükannesinin ölmesinde ve Kiara koruyucu aileye verildiğinde, hem bu kaybın acısını hem de derin bir müzik olanağı içinde taşıdı.

Beatris, “Madem bu kadar gösterişli, küçük bir anlaşma mümkün” dedi. "Sadece tek bir şarkı çalacaksın, hangi kaynağın biz karar vereceğine. Eğer güzel çalarsan seni parçalayacaksın. Ama başaramazsan hemen buradan ayrılacaksın ve bir daha düzgün insanlar rahatsız olmayacaksın."

Salondaki herkes alayla gülüyordu. Kiara ise karar vermeliydi. “Kabil ediyorum,” dedi sakin bir sesle.

Ricardo Ortega adlı bar piyanisti, “Beethoven'ın Für Elise'ini çalsın” dedi. Salondan kıkırdamalar yükseldi. Für Elise, herkesin bildiği ama mükemmel çalmanın çok zor olduğu bir parçaydı. Tam bir tuzaktı.

Kiara, piyanoya doğru yürüdü. Tabureyi büyük bir sakinlikle ayarladı. Ellerini klasik formda tuşların üstüne yerleştirdi. Dr. Herrera, bunun bir sporcunun hareketinin hemen başlatılmadığını söyledi. Kiara'nın oturuşu, ellerinin tutulması, derin bir eğitimin işaretiydi.

Parmakları tuşlara dokunduğunda, salonda bir kılavuz çaktı. İlk nota berrak ve netti. İnsanlar hazırlıksız yakalandı. Kiara, Für Elise'in açılış temasını çalmaya başladı. Müzik parmaklarından doğalca akıyordu. Ne hata vardı ne negatif. Her cümle, her geçiş duyguyla ve duygularla yapılıyordu.

Ama bu sadece teknik yetenek değildi. Çalmasında bir derinlik, bir hikaye vardı. Notalar arasındaki sessizlikleri nasıl soluklandırdığı, müzikal cümleleri nasıl şekillendirdiği, Dr. Herrera'yı bile hayrete düşürmüştü. Bu gerçek bir sanatçının ruhuydu.

Salon tamamen sessizliğe gömüldü. Herkes genç kıza odaklanmıştı. Müziğin güzelliğine kapılmıştı. Beatris'in ortasında bir gevşeme hissetmeye başladı. Kiara'yı utandırmak yerine bambaşka bir şey yaratmıştı; kontrolün sonuçlarından çıkan bir mucize.

Kiara çalarken içinde kaybolmuştu. Anılar da akıyordu: Büyükannesi Rosa'nın sıcak sesi, “Müzik yalan söylemez, nerede aldırmaz” diyordu. Kiara, Rosa ile süreleri, eski piyanoyu, mahalle çocuklarına verilen dersleri hatırlıyor. Rosa, “Kalpten çalan insanların bunu gözleriyle değil, ruhlarıyla duyarlı” derdi.

Parçanın son bölümüne yaklaşırken, Kiara'nın sesi salonu doldu. Son nota sessizliğe karıştı. Kiara ellerini bir kalp atımı daha tuşların üzerinde bekletti. Daha sonra geri dönenler ve etraftaki kişilere bakıldı. Kapıda yemek isteyen utangaç kız artık orada değil; Onun yerleşik müzikle küreselleşmiş yeri ilan eden bir sanatçı vardı.

İlk tepki Dr. Herrera'dan geldi. Ellerini saygıyla vurdular. Daha sonra diğerleri de alkışlamaya başladı. Salon, samimi ve güçlü alkışlarla doldu. Beatris'in paniğine bakın. Onu utandırmak için kurulduğu sahne, zafer anına dönüşmüştü.

Dr. Herrera piyanoya yaklaştı. “Genç hanımefendi” dedi, “Eğitiminizi nerede aldınız?”
Kiara, “Beni büyükannem yetiştirdi” diye yanıt verdi. “Müzik kimsenin benden alamayacağı tek şey.”
Dr. Herrera'nın gözleri büyüdü. "Jimenez... Rosa Jimenez mi? Sen onun torunu musun?"
Kiara başını salladı. Salonda mırıldanmalar. Rosa Jimenez, ülkedeki olağanüstü piyanistlerden hapsedildi ama fakir olduğu için sahnelerden mahrum bırakıldı. Onun ilk konser piyanisti, sanatçıları, profesyonelleri vardı.

Beatris, “Bu standartların sonundan itibaren özel bir davette yemek dildiği gerçeğini değiştirmiyor” dedi.
Tam o anda Kiara çıkıyor. "Bayan Dela Cruz, bir konuda haklısınız. Bu gece burada olmamalıydı. Aslında şu anda New York'ta Carnegie Hall'da olması gerek. İleri haftada orada bir resitalim var. Benim adım Kiara Jimenez. Juliar Genç Sanatçılar eğitimi kabul edilen en genç klasik piyanistim. Ülkeye girmek 15 yaş altı klasik ustayum. Bu gece buraya yemek ya da yardım için."

Dr. Herrera, "Belgesel mi?" diye fısıldadı.
Kiara başını salladı. "Evet. PBS ile birlikte önyargı ve sanata erişim üzerine bir belgesel proje yürütüyorum. Yapımcım yardım geceleri gibi etkinliklere zavallı bir çocuk gibi katılmamı istedi. Çünkü yetki sahibi insanların yardım etmeyi iddia edecekleri nasıl davrandığını görmek istiyordu. Her şey kayıt altına alındı."

Salondaki hastalığın yerini bıraktı. Tüm sal Beatris'e çevrilmişti. Birkaç gün içinde sınırsız insanın zalimliğine, kibirine, yetenekli bir çocuğun nasıl aşağıladığına tanık olacağız.

Kiara, "Bana sözlerinizle ve davranışlarınızla benim gibi insanların burada yer olmadığını söylediniz. Ama sizden tüm dünyadan kimler öğrenecek" dedi.

Altı ay sonra, Kiara Carnegie Hall'un önünde zarif bir elbiseyle limuzinden indi. O gece sezonda genç solisti olarak sahnelendi. “Ayrımcılığın Yüzleri” adlı belgesel viral olmuştur. Beatris, elitist iki yüzlülüğün simgesi haline gelmişti. Tüm işlemler şirkete dağıtıldı, küçük bir hukuk bürolarında çalışmaya başlandı.

Dr. Herrera artık Kiara'nın akıl hocası olmuştu. Continental Hotel, dezavantajları olan müzisyenler için burs fonu başlattı; Kiara'yı elçi ilan etti. Müzik ten rengine, banka hesabına ya da Nereden geldiğine bakmaz, dedi Kiara. “Sadece dürüstlük ve tutkuyu tanır. Eğer ikisine sahipsen seni hiçbir şey durduramaz.”

Hikaye ülke çapında müzik okullarının erişim programlarının başlatılmasına, konservatuvarların kabul politikalarını gözden geçirmesine sebep oldu. Yüzlerce yetenekli çocuk gerçek bir fırsat buldu. Beatris ise Kiara'nın o büyük sahnede hak edilmiş yerine yürüyüşünü izlemesini ayarlama: Onur ve yetenek satın alınamaz, mirasla geçmez, asla sınıfla ölçülemez.

Kiara'nın en büyük zaferi, gerçek büyüklüğün önüne ne kadar engel konulsa konulsun daima yükseleceğini kanıtlamaktı.

Reklamlar

"Yemek İçin Piyano Çalabilir miyim?

Bunları da İzleyebilirsiniz