Üvey kızım beni hiç sevmedi ve birkaç aydır

Üvey kızım beni hiç sevmedi ve birkaç aydır — belki de bir yıldır — benimle konuşmuyordu. Ama sonra, aniden, neşeli ve mutlu bir sesle aradı ve lüks bir restoranda buluşmaya davet etti. Belki sonunda ilişkilerimizi düzeltmeye hazırdır diye düşündüm. İşte istediğim tek şey buydu, bu yüzden elbette kabul ettim.
Buluştuğumuzda, orada oturuyordu; mutlu ama biraz gergin. Hemen menüdeki en pahalı yemekleri sipariş etti — ıstakoz, biftek, aklınıza ne gelirse. Ama beni rahatsız eden şey, hiç konuşmak istememesi oldu. Sorular sordum, kısa cevaplar verdi, neredeyse bana bakmadan. Sürekli telefonuna ve omzumun üzerinden birine bakıyor gibiydi.
Sonra hesap geldi. Ben kartımı çıkarmadan önce garsona bir şeyler fısıldadı, sonra tuvalete gitmesi gerektiğini mırıldandı. Süzülüp gitti ve beni büyük bir hesapla yalnız bıraktı.
Ödemeyi yaptım, kendimi kullanılmış gibi ve kırılmış hissettim. Restorandan çıktım, ama birden ARKAMDA BİR SES DUYDUM.Diğer sayfamıza geçerek detayı okuyunuz

Üvey kızım Hyacinth’ten uzun zamandır haber almamıştım, bu yüzden beni akşam yemeğine davet ettiğinde, belki de nihayet ilişkimizi düzeltebileceğimiz anın geldiğini düşündüm. Ancak restoranda beni bekleyen sürprize hiçbir şey beni hazırlayamazdı.

Adım Rufus, 50 yaşındayım ve bu yıllar boyunca pek çok şeye katlanmayı öğrendim. Hayatım oldukça istikrarlıydı, belki de fazla istikrarlıydı. Sessiz bir ofis işinde çalışıyorum, mütevazı bir evde yaşıyorum ve akşamların çoğunu kitap okuyarak veya televizyonda haberleri izleyerek geçiriyorum.

Özellikle ilginç bir şey yok, ama bu beni her zaman memnun etti. Tek anlamadığım şey, üvey kızım Hyacinth ile olan ilişkimdi.

Bir yıldır, belki de daha fazla, ondan hiçbir haber almadım. Onun annesi Lilith ile o henüz bir genç kızken evlendiğimden beri hiç anlaşamadık.

O her zaman mesafeli davrandı ve sanırım zamanla ben de çabalamayı bıraktım. Ama beni beklenmedik bir şekilde aradığında ve garip bir şekilde neşeli bir sesle konuştuğunda şaşırdım.

“Selam Rufus,” dedi, sesi neredeyse fazla neşeli geliyordu, «akşam yemeğine ne dersin? Denemek istediğim yeni bir restoran var.»

İlk başta ne cevap vereceğimi bilemedim. Hyacinth uzun zamandır benimle iletişime geçmemişti. Belki de bu onun barışma yöntemiydi? Aramızdaki köprüleri kurma girişimi? Öyleyse, ben de buna varım. Yıllardır bunu istiyordum. Bir aile olduğumuzu hissetmek istiyordum.

“Tabii ki,” dedim, her şeye yeniden başlamak umuduyla. “Sadece nerede ve ne zaman olduğunu söyle.”

Restoran çok şıktı, benim alıştığımdan çok daha şık. Koyu renkli ahşap masalar, yumuşak ışıklandırma, temiz beyaz gömlekli garsonlar. Ben geldiğimde, Hyacinth zaten oradaydı ve farklı görünüyordu. Bana gülümsedi, ama gülümsemesi gözlerine ulaşmadı.

“Merhaba Rufus! Geldin!” diye selamladı beni ve ondan garip bir enerji yayılıyordu. Sanki rahat görünmek için elinden geleni yapıyormuş gibi. Odanın içinde neler olduğunu anlamaya çalışarak karşısına oturdum.

“Ee, nasıl gidiyor?” diye sordum, gerçek bir sohbet umuduyla.

“İyi, iyi,” diye cevapladı hızlıca, menüyü incelerken. “Ya sen? Sen iyi misin?” Ses tonu kibardı, ama mesafeli.

“Her şey eskisi gibi, her şey eskisi gibi,” diye cevap verdim, ama o beni dinlemiyordu. Ben başka bir şey soramadan, garsona elini salladı.

“Istakoz alacağız,” dedi, bana hızlıca gülümsedi, “ve belki biftek de. Ne dersin?”

Biraz şaşkın bir şekilde gözlerimi kırptım. Ben henüz menüye bile bakmamıştım, ama o en pahalı yemekleri sipariş ediyordu. Omuzlarımı silktim. “Evet, tabii, nasıl istersen.”

Ama tüm durum tuhaf geliyordu. Gergindi, yerinde kıpır kıpırdı, sürekli telefonuna bakıyordu ve bana kısa cevaplar veriyordu.

Yemek ilerledikçe, konuşmayı daha derin, daha anlamlı bir konuya yönlendirmeye çalıştım. “Uzun zamandır görüşmedik, değil mi? Seninle sohbet etmeyi çok özledim.”

“Evet,” diye mırıldandı, lobsterinden gözlerini kaldırmadan. “Meşguldüm, anlarsın ya?”

“Bir yıl boyunca ortadan kaybolacak kadar mı meşguldün?” diye sordum, yarı şaka yarı ciddi, ama sesimdeki hüzün zorlukla gizleniyordu.

Bir saniye bana baktı, sonra tekrar tabağına. “Nasıl olduğunu bilirsin. İş, hayat…”

Gözleri sürekli etrafa bakınıyordu, sanki birini veya bir şeyi bekliyor gibiydi. Konuşmayı sürdürmek için işini, arkadaşlarını, her şeyi sormaya çalıştım, ama bana hiçbir şey söylemedi. Kısa cevaplar, hiç göz teması yoktu.

Ne kadar uzun oturursak, o kadar çok, katılmamam gereken bir şeye karıştığımı hissediyordum.

Sonra hesap geldi. Otomatik olarak uzandım, kartımı çıkardım ve planladığım gibi ödeme yapmaya hazırlandım. Ama tam kartı vermek üzereyken, Hyacinth garsona eğilip bir şey fısıldadı. Ne dediğini anlayamadım.

Sormaya fırsat bulamadan, bana hızlıca gülümsedi ve ayağa kalktı. “Hemen dönerim,” dedi, “Tuvalete gitmem gerekiyor.”

Onun gitmesini izledim ve midemde bir ağrı hissettim. Bir şeyler yolunda değildi. Garson bana hesabı uzattı ve tutarı görünce kalbim sıkıştı. Bu çok saçmaydı, beklediğimden çok daha fazlaydı.

Tuvalete doğru baktım, Hyacinth’in geri döneceğini umuyordum ama ortada yoktu.

Dakikalar geçiyordu. Garson bekleyerek bana bakıyordu. İç çekerek, hayal kırıklığımı bastırarak ona kartımı uzattım. Az önce ne olmuştu? O gerçekten… gitmiş miydi?

Göğsümde bir düğüm hissederek hesabı ödedim. Çıkışa doğru yürürken, hayal kırıklığı ve üzüntü dalgası beni sardı. Tek istediğim, ilişkimizi düzeltmek, daha önce hiç konuşmadığımız gibi konuşmak için bir şansdı. Ama şimdi, sadece bedava akşam yemeği için kullanılmış gibi hissediyordum.

Ama kapıya yaklaşıp gitmeye hazırlandığımda, arkamda bir ses duydum.

Neyle karşılaşacağımı bilmeden yavaşça döndüm. Midem hala düğümlenmişti, ama orada duran Hyacinth’i gördüğümde nefesim kesildi.

Elinde kocaman bir pasta tutuyordu ve son şakası başarılı olmuş bir çocuk gibi sırıtıyordu, diğer elinde ise başının üzerinde hafifçe sallanan bir demet balon vardı. Ne olduğunu anlamaya çalışarak gözlerimi kırptım.

Ben bir şey söylemeden önce, yüzü ışıldadı ve “Dede olacaksın!” diye mırıldandı.

Bir saniye şaşkın bir şekilde durup, sözlerinin anlamını kavramaya çalıştım. “Dede mi?” diye tekrarladım, büyük bir şeyi kaçırdığımı hissederek.

Sesim biraz titredi. Bu, duymayı beklediğim son şeydi ve onu doğru duyup duymadığımı bilmiyordum.

O güldü, gözleri akşam yemeğinde olduğu gibi aynı gergin enerjiyle parlıyordu. Artık her şey anlam kazanmıştı. «Evet! Sana sürpriz yapmak istedim,“ dedi, bir adım yaklaşarak pastayı bir ganimet gibi kaldırdı. Pasta beyazdı, mavi ve pembe şekerlemelerle süslenmişti ve üstünde büyük harflerle ”Tebrikler, büyükbaba!» yazıyordu.

Yine gözlerimi kırptım, hala olanları anlamaya çalışıyordum. “Bekle… bunu sen mi planladın?”

O başını salladı, ağırlığını bir ayağından diğerine verirken topları sallanıyordu. «Tüm bu zaman boyunca garsonla çalışıyordum! Her şeyin özel olmasını istedim. Bu yüzden sürekli ortadan kayboluyordum — seni terk etmedim, yemin ederim. Sana hayatının sürprizini yapmak istedim.»

Göğsümün sıkıştığını hissettim, ama bu hayal kırıklığı ya da öfkeden değildi. Bu başka bir şeydi, sıcak bir şey.

Pastaya, Hyacinth’in yüzüne baktım ve her şey yerine oturdu. “Bütün bunları benim için mi yaptın?” diye sordum sessizce, hâlâ rüyadaymışım gibi hissederek.

“Elbette, Rufus,” diye cevapladı, sesi yumuşamıştı. “Aramızda anlaşmazlıklar olduğunu biliyorum, ama senin de bunun bir parçası olmanı istedim. Sen büyükbaba olacaksın.”

Dudaklarını ısırarak bir süre durakladı, sanki benim tepkimin ne olacağından emin değilmiş gibi. “Sanırım sana bunu, ne kadar endişelendiğimi anlaman için söylemek istedim.”

Onun sözleri beni çok etkiledi. Hyacinth hiç açık sözlü olmamıştı ve şimdi aramızdaki uzun süredir var olan uçurumu aşmaya çalışıyordu. Doğru kelimeleri bulmaya çalışırken boğazım düğümlendi. “Ben… ne diyeceğimi bilmiyorum.”

“Hiçbir şey söylemene gerek yok,” dedi, gözleri benimkilerle buluştu. “Sadece şunu bilmeni istiyorum: seni hayatımızda istiyorum. Benim hayatımda. Ve çocuğun hayatında.”

Hyacinth titrek bir nefes aldı ve bunun onun için kolay olmadığını anladım. «Zor zamanlar geçirdiğimizi biliyorum, Rufus. Ben kolay bir çocuk değildim. Ama… Büyüdüm. Ve senin bu ailenin bir parçası olmanı istiyorum.»

Bir saniye boyunca ona baktım, kalbim yıllardır kendime izin vermediğim duygularla parçalanıyordu. Aramızdaki mesafe, gerginlik, hepsi o anda yok olmuş gibiydi.

Ne garip akşam yemeği ne de sessizlik umurumda değildi. Tek umurumda olan şey, onun burada, karşımda durup bana bu inanılmaz hediyeyi vermesiydi. “Hyacinth… Ne diyeceğimi bilmiyorum. Bunu beklemiyordum.”

“Ben de hamile kalacağımı beklemiyordum!” dedi gülerek ve yıllardır ilk kez gülüşü zoraki değildi. Gerçekti. “Ama işte buradayız.”

Kendimi tutamadım. İçimden bir şey fırladı ve ona doğru adım atarak onu kucakladım.

Bir an için gerildi, muhtemelen benim kadar şaşırmıştı, ama sonra kollarımda eridi. Kucaklaşarak durduk, üzerimizde balonlar zıplıyordu, aramızda pasta duruyordu ve uzun zamandır ilk kez kızımın yeniden bana ait olduğunu hissettim.

“Senin için çok mutluyum,” diye fısıldadım saçlarına, sesim duygulardan boğuk çıkıyordu. “Bunun benim için ne kadar önemli olduğunu hayal bile edemezsin.”

Gözlerini silerek hafifçe geri çekildi, ama hala gülümsüyordu. “Benim için de çok önemli. Uzak durduğum için özür dilerim. Nasıl… her şeyden sonra nasıl geri döneceğimi bilemedim. Ama şimdi buradayım.”

Konuşabileceğime inanamadan başımı salladım. Göğsüm patlayacakmış gibi geliyordu ve tek yapabildiğim, bu anın ne kadar önemli olduğunu anlamasını umarak elini sıkmaktı.

Aramızdaki pastaya bakarak gülümsedi. “Bizi kovmadan buradan gidelim,” diye şaka yaptı, sesi daha hafiflemişti. “Bu, büyükbabamla ilgili şimdiye kadar yaptıkları en tuhaf duyuru olmalı.”

Gülerek gözlerimin kenarlarını avucumun içiyle sildim. “Evet, muhtemelen.”

Pastayı ve topları aldık ve restorandan çıkarken içimde bir şey değişti.

Sanki tüm bu yıllar boyunca hissettiğim mesafe, onun hayatına ait olmadığım hissi ortadan kalkmıştı. Artık sadece Rufus değildim. Onun çocuğunun dedesi olacaktım.

Serin gece havasına çıktığımızda, son yıllarda hiç olmadığım kadar hafif hissederek Hyacinth’e baktım. “Peki, bu önemli gün ne zaman gelecek?” diye sordum, sonunda heyecanımın yatışmasına izin vererek.

O, balonları sıkıca elinde tutarak gülümsedi. “Altı ay sonra. Hazırlanmak için yeterince vaktin var, büyükbaba.”

Ve böylece aramızdaki duvar yıkıldı. Mükemmel değildik, ama daha iyi bir şeyduk, bir aileydik.

Reklamlar

Üvey kızım beni hiç sevmedi ve birkaç aydır

Bunları da İzleyebilirsiniz