SUSKUN BİR ERKEK ÇOCUĞU EVLAT EDİNDİK

SUSKUN BİR ERKEK ÇOCUĞU EVLAT EDİNDİK — BİR YIL SONRA SÖYLEDİĞİ İLK SÖZ HER ŞEYİ ALT ÜST ETTİ: "SİZİ KANDIRDILAR."
Bobby, bir yetimhane yakınında bebekken bulundu; yanında bir not vardı: “Anne-babası öldü, ama çocuğa bakmaya hazır değilim.” İşte hakkında bilinen tek şey bu kadardı. Bobby bizimle hiç konuşmuyordu. Yetimhane çalışanları, onun dilsiz olmadığını, sadece içine kapanık olduğunu söylediler. “Bizimle konuşuyordu,” dediler. “Sadece ona zaman verin.”
Ama yıllarca süren çocuk sahibi olamama mücadelesinden sonra onu gördüğümüzde hemen anladık — O BİZİM OĞLUMUZ.
Ona kendini güvende hissettirmek ve dünyamıza girmesini sağlamak için tüm sevgimizi verdik. Ona gece masalları okuduk, yastıklardan kaleler yaptık, futbol antrenmanında onu destekledik.
Altıncı doğum günü yaklaşırken küçük bir parti yapmaya karar verdik — sadece biz ve onun sevdiği dinozorlarla süslenmiş pasta. Belki biraz fazla olmuştu, ama onun özel, sevilen ve değerli hissetmesini istedik.
“Doğum günün kutlu olsun” derken Bobby pastanın önünde oturuyordu ve beklenmedik bir şey oldu. Gözleri yaşlarla dolu bize bakarak, karşılaştığımız ilk andan beri söylediği ilk sözleri söyledi:
“SİZİ KANDIRDILAR. ANNE-BABAM YAŞIYOR.

Diğer sayfamıza geçerek detayı okuyunuz

Sessiz beş yaşındaki Bobby’yi evlat edindiğimizde, zaman ve sevginin onun acısını iyileştireceğini düşünmüştük. Ancak altıncı doğum gününde, beş kelimeyle hayatımızı mahvetti: “Ailem hayatta.” Sonrasında olanlar, bize beklemediğimiz gerçekleri ortaya çıkardı.

Her zaman anne olmanın doğal ve kolay olacağını düşünmüştüm. Ama hayatın başka planları vardı.

Bobby bu kelimeleri söylediğinde, bu sadece onun ilk cümlesi değildi. Bu, sevgimizi, sabrımızı ve aile hakkında düşündüğümüz her şeyi sınayacak bir yolculuğun başlangıcıydı.

Eskiden hayatın mükemmel olduğunu düşünürdüm. Sevgi dolu bir kocam, rahat bir evim ve hobilerimle uğraşmama izin veren düzenli bir işim vardı.

Ama bir şey eksikti. Her sessiz anda ve boş ikinci yatak odasına her baktığımda hissettiğim bir şey.

Bir çocuk istiyordum.

Jacob ile denemeye karar verdiğimizde, çok umutluydum. Gece geç saatlerde emzirmeyi, kirli sanat projelerini ve bebeğimizin büyümesini izlemeyi hayal ediyordum.

Ama aylar yıllara dönüştü ve bu hayalim hiç gerçekleşmedi.

Eve dönene kadar kendimi tutmaya çalıştım. Oturma odasına girer girmez, kanepeye çöküp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.

Jacob da peşimden geldi.

“Alicia, ne oldu?” diye sordu. “Lütfen benimle konuş.”

Kafamı salladım, zorlukla kelimeleri ağzımdan çıkardım. “Ben sadece… anlamıyorum. Neden bu bizim başımıza geliyor? Hayatım boyunca tek istediğim şey anne olmaktı, ama şimdi bu asla gerçekleşmeyecek.”

“Bu haksızlık. Biliyorum,” dedi, yanıma oturup beni kendine çekerek. “Ama belki başka bir yol vardır. Belki de burada durmamız gerekmez.”

“Evlat edinmeyi mi kastediyorsun?” Ona baktığımda sesim titredi. “Gerçekten bunun aynı şey olduğunu mu düşünüyorsun? Başkasının çocuğunu sevebileceğimi bile bilmiyorum.”

Jacob ellerini yüzüme koydu ve gözleri bana sabitlendi.

“Alicia, sende tanıdığım herkesten daha fazla sevgi var. Ebeveynleri biyoloji belirlemez. Bunu sevgi yapar. Ve

sen… sen her anlamda bir annesin.”

Onun sözleri sonraki birkaç gün boyunca aklımdan çıkmadı. Şüphelerim her ortaya çıktığında konuşmamızı tekrar tekrar gözden geçirdim.

Bunu gerçekten yapabilir miyim? Biyolojik olarak benim çocuğum olmasa bile, onun hak ettiği anne olabilir miyim?

Sonunda, bir sabah, Jacob’ın mutfak masasında kahvesini yudumlarken onu izlerken, kararımı verdim.

“Hazırım,” dedim sessizce.

Başını kaldırdı, gözleri umutla doldu. “Neye hazırsın?”

Eve dönene kadar kendimi tutmaya çalıştım. Oturma odasına girer girmez, kanepeye çöküp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.

Jacob da peşimden geldi.

“Alicia, ne oldu?” diye sordu. “Lütfen benimle konuş.”

Kafamı salladım, zorlukla kelimeleri ağzımdan çıkardım. “Ben sadece… anlamıyorum. Neden bu bizim başımıza geliyor? Hayatım boyunca tek istediğim şey anne olmaktı, ama şimdi bu asla gerçekleşmeyecek.”

“Bu haksızlık. Biliyorum,” dedi, yanıma oturup beni kendine çekerek. “Ama belki başka bir yol vardır. Belki de burada durmamız gerekmez.”

“Evlat edinmeyi mi kastediyorsun?” Ona baktığımda sesim titredi. “Gerçekten bunun aynı şey olduğunu mu düşünüyorsun? Başkasının çocuğunu sevebileceğimi bile bilmiyorum.”

Jacob ellerini yüzüme koydu ve gözleri bana sabitlendi.

“Alicia, sende tanıdığım herkesten daha fazla sevgi var. Ebeveynleri biyoloji belirlemez. Bunu sevgi yapar. Ve sen… sen her anlamda bir annesin.”

Onun sözleri sonraki birkaç gün boyunca aklımdan çıkmadı. Şüphelerim her ortaya çıktığında konuşmamızı tekrar tekrar gözden geçirdim.

Bunu gerçekten yapabilir miyim? Biyolojik olarak benim çocuğum olmasa bile, onun hak ettiği anne olabilir miyim?

Sonunda, bir sabah, Jacob’ın mutfak masasında kahvesini yudumlarken onu izlerken, kararımı verdim.

“Hazırım,” dedim sessizce.

Başını kaldırdı, gözleri umutla doldu. “Neye hazırsın?”

“Evlat edinmeye,” dedim.

“Ne?” Jacob’ın yüzü aydınlandı. “Bunu duyduğuma ne kadar sevindiğimi tahmin bile edemezsin.”

“Bekle,” dedim, kaşımı kaldırarak. “Bunu daha önce düşünmüştün, değil mi?”

O güldü.

“Belki biraz,” diye itiraf etti. “Yakınlarda evlatlık aileler aradım. Çok uzak olmayan bir tane var. Hazırsan bu hafta sonu onu ziyaret edebiliriz.”

“Hadi yapalım,” diye başımı salladım. “Bu hafta sonu evlatlık aileyi ziyaret edelim.”

Hafta sonu beklediğimden daha çabuk geldi. Evlatlık aileye giderken, pencereden dışarı bakarak sinirlerimi yatıştırmaya çalışıyordum.

“Ya bizi sevmezlerse?” diye fısıldadım.

“Bizi sevecekler,” dedi Jacob, elimi sıkarak. “Sevmezlerse de, hallederiz. Birlikte.”

Vardığımızda, kapıda bizi Mrs. Jones adında nazik bir kadın karşıladı. Bizi içeriye davet ederek, evi anlattı.

“Sizi tanıştırmak istediğim harika çocuklarımız var,” dedi ve bizi kahkahalar ve sohbetlerle dolu oyun odasına götürdü.

Gözlerim odayı tararken, köşede oturan küçük bir çocuğa takıldı. Diğerleri gibi oynamıyordu. İzliyordu.

Büyük gözleri düşüncelere dalmıştı ve sanki içimi görüyor gibiydi.

“Merhaba,” dedim, yanına çömelerek. “Adın ne?”

Sessizce bana baktı.

O anda bakışlarım ondan Bayan Jones’a kaydı.

“Konuşmuyor mu?” diye sordum.

“Oh, Bobby konuşuyor,” diye kıkırdadı. “Sadece utangaç. Ona biraz zaman verin, kendine gelir.”

Yine Bobby’ye döndüm, kalbim bu sessiz küçük çocuk için acıyordu.

“Tanıştığımıza memnun oldum, Bobby,” dedim, ama o cevap vermedi.

Daha sonra, ofisinde, Bayan Jones bize onun hikayesini anlattı.

Bobby bebekken terk edilmiş ve başka bir koruyucu ailenin yanına bırakılmıştı. Yanında bir not vardı: “Ailesi öldü ve ben bu çocuğa bakmaya hazır değilim.”

“Çoğu yetişkinden daha fazla şey yaşadı,” diyor. «Ama o sevimli, zeki bir çocuk. Sadece ona inanan biri lazım. Ona bakacak ve onu sevecek biri.»

O anda daha fazla ikna edilmeye ihtiyacım yoktu. Onu hayatımıza kabul etmeye hazırdım.

“Onu istiyoruz,” dedim, Jacob’a bakarak.

O da başını salladı. “Tabii ki.”

Belgeleri imzalayıp Bobby’yi eve getirmek için hazırlanırken, yıllardır hissetmediğim bir şey hissettim. Umut.

Önümüzde bizi hangi zorlukların beklediğini bilmiyordum, ama bir şeyi kesin olarak biliyordum. Bu çocuğu elimizden gelen her şeyle sevmeye hazırdık.

Ve bu sadece başlangıçtı.

Bobby’yi eve getirdiğimizde, hayatımız hayal bile edemeyeceğimiz şekilde değişti.

O evimize girdiğinden itibaren, onun kendini güvende ve sevildiğini hissetmesini istedik. Odasını parlak renklerle, kitaplarla dolu raflarla ve en sevdiği dinozorlarla süsledik.

Ama Bobby sessiz kalmaya devam etti.

O, sanki bunun gerçek mi yoksa geçici bir durum mu olduğunu anlamaya çalışır gibi, büyük, düşünceli gözleriyle her şeyi izliyordu. Jacob ve ben, onun açılmasını umarak ona tüm sevgimizi verdik.

“Bana kurabiye pişirmemde yardım etmek ister misin, Bobby?” diye sordum, onun yanına çömelerek.

O başını salladı, minik parmaklarıyla kurabiye kalıplarını tuttu, ama tek kelime etmedi.

Bir gün Jacob onu futbol antrenmanına götürdü ve kenardan ona tezahürat yaptı.

“Harika vuruş, dostum! Başarabilirsin!” diye bağırdı.

Ama Bobby? O sadece zayıf bir gülümsemeyle sessiz kalıyordu.

Akşamları ona masal okurdum.

“Bir zamanlar,” diye başlardım, kitaba bakarak dikkatini verip vermediğini kontrol ederdim.

Her zaman dikkatliydi, ama hiç konuşmazdı.

Aylar böyle geçti. Ona baskı yapmadık, çünkü zamanının geldiğini biliyorduk.

Altıncı doğum günü yaklaşıyordu ve Jacob ile ona küçük bir parti düzenlemeye karar verdik. Sadece üçümüz ve üstünde küçük dinozorlar olan bir pasta.

Pastayı gördüğündeki yüz ifadesine bakınca, tüm çabalarımıza değdiğini anladık.

“Beğendin mi, Bobby?” diye sordu Jacob.

Bobby başını salladı ve bize gülümsedi.

Mumları yakıp “Happy Birthday” şarkısını söylerken, Bobby’nin bize dikkatle baktığını fark ettim. Şarkı bittiğinde, mumları üfledi ve ilk kez konuştu.

“Ailem hayatta,” dedi sessizce.

Jacob ve ben, onu doğru anladığımızdan emin olamadan şok olmuş bir şekilde birbirimize baktık.

“Ne dedin tatlım?” diye sordum, onun yanına diz çökerek.

Bana baktı ve aynı sözleri tekrarladı.

“Ailem hayatta.”

Kulaklarıma inanamadım.

Bunu nereden biliyordu? Bir şey mi hatırlamıştı? Belki biri ona söylemişti?

Düşüncelerim hızla koşuyordu, ama o akşam Bobby başka bir şey söylemedi.

Daha sonra, onu yatağına yatırırken, yeni dinozor oyuncağını ellerinde sıkıca tuttu ve fısıldadı: “Evlatlık ailemdeki yetişkinler, gerçek annem ve babamın beni almak istemediğini söylediler. Onlar ölmedi. Beni sadece verdiler.” .

Sözleri kalbimi parçaladı ve koruyucu aile hakkında meraklanmamı sağladı. Gerçekten de anne babası hayatta mıydı? Bayan Jones neden bize bunu söylememişti?

Ertesi gün Jacob’la birlikte koruyucu aileye geri dönüp Bayan Jones’la görüştük. Cevaplara ihtiyacımız vardı.

Bobby’nin söylediklerini ona anlattığımızda, rahatsız görünüyordu.

“Ben… bunu bu şekilde öğrenmenizi istemedim,” diye itiraf etti, ellerini ovuşturarak. “Ama çocuk haklı. Ailesi hayatta. Zenginler ve sağlık sorunları olan bir çocuk istemiyorlardı. Patronuma bunu gizli tutması için para verdiler. Ben buna karşı çıktım ama bu beni ilgilendirmezdi.”

“Ne tür sağlık sorunları?” diye sordum.

“Onu terk ettiklerinde durumu iyi değildi, ama hastalığı geçiciydi,” diye açıkladı. “Şu anda durumu iyi.”

“Peki ya notla ilgili hikaye? Tamamen uydurma mıydı?”

“Evet,” diye itiraf etti. “Patronumuz öyle söylediği için bu hikayeyi uydurduk. Bunun için üzgünüm.”

Onun sözleri ihanet gibi geldi. Kendi çocuğunu nasıl terk edebilirsin? Hem ne için? Onun gözlerinde mükemmel olmadığı için mi?

Eve döndüğümüzde, Bobby’ye olayı olabildiğince basit bir şekilde açıkladık. Ama o kararlıydı.

“Onları görmek istiyorum,” dedi, dinozor oyuncağını sıkıca kucaklayarak.

Şüphelerimize rağmen, onun isteğini yerine getirmemiz gerektiğini biliyorduk. Bu yüzden Bayan Jones’tan ebeveynlerinin adresini ve iletişim bilgilerini istedik.

İlk başta bizim onlarla iletişime geçmemize izin vermedi. Ama Bobby’nin durumunu ve onları görmeyi ne kadar çok istediğini anlattığımızda, kararını değiştirmek zorunda kaldı.

Kısa süre sonra Bobby’yi ailesinin yanına götürdük. Nasıl tepki vereceğini bilmiyorduk, ama bunun onun iyileşmesine yardımcı olacağından emindik.

Malikanenin yüksek kapısına yaklaştığımızda, Bobby’nin gözleri daha önce hiç görmediğimiz bir şekilde parladı.

Arabayı park edip eve doğru yürüdüğümüzde, elimi sıkıca tuttu ve parmakları sanki bir daha asla bırakmayacakmış gibi benimkileri sıkıca kavradı.

Jacob kapıyı çaldı ve birkaç saniye sonra iyi giyimli bir çift ortaya çıktı. Bobby’yi görür görmez parlak gülümsemeleri soldu.

“Yardımcı olabilir miyiz?” diye sordu kadın titrek bir sesle.

“Bu Bobby,” dedi Jacob. “Oğlunuz.”

Bobby’ye şaşkın gözlerle baktılar.

“Siz benim annem ve babam mısınız?” diye sordu küçük çocuk.

Çift birbirlerine baktı ve ortadan kaybolmak istediklerini hissettiler. Utandılar ve neden çocuklarını terk ettiklerini açıklamaya başladılar.

“Düşündük,” diye başladı adam. “Doğru şeyi yaptığımızı düşündük. Hasta çocuğumuzla başa çıkamıyorduk. Başka birinin ona daha iyi bir hayat verebileceğine inanıyorduk.”

İçimde öfke yükseldiğini hissettim, ama ben bir şey söylemeden Bobby öne çıktı.

“Neden beni yanınızda bırakmadınız?” diye sordu, biyolojik anne babasının gözlerinin içine bakarak.

“Biz… biz sana nasıl yardım edeceğimizi bilemedik,” diye titrek bir sesle cevap verdi kadın.

Bobby kaşlarını çattı. “Bence siz hiç denemediniz bile…”

Sonra bana döndü.

“Anne,” diye başladı. «Beni terk eden insanlarla gitmek istemiyorum. Onları sevmiyorum. Seninle ve babamla olmak istiyorum.»

Dizlerimin üzerine çöküp yanına oturduğumda gözlerim yaşlarla doldu.

“Onlarla gitmek zorunda değilsin,” diye fısıldadım. “Artık biz senin aileniz, Bobby. Seni asla bırakmayacağız.”

Jacob, Bobby’nin omzuna koruyucu bir el koydu.

“Evet, seni asla bırakmayacağız,” dedi.

.

Çift hiçbir şey cevap vermedi, sadece ayaklarını utangaçça birbirine vuruyorlardı. Vücut dilleri utanç duyduklarını gösteriyordu, ama dudaklarından tek bir özür kelimesi bile çıkmadı.

Bu konağı terk ederken, içimi kaplayan bir huzur hissettim. O gün Bobby bizi seçti, tıpkı bizim onu seçtiğimiz gibi.

Onun bu davranışı sayesinde, onun için sadece üvey ebeveynleri olmadığımızı anladım. Biz onun gerçek ailesiyiz.

O günden sonra Bobby çiçek açtı, gülümsemesi daha da parlak hale geldi ve kahkahaları evimizi doldurdu. Bize tamamen güvenmeye başladı, düşüncelerini, hayallerini ve hatta korkularını bizimle paylaşmaya başladı

Onun gelişmesini izlerken, Jacob ve ben ailemizin nihayet tamamlandığını hissettik. Bobby’nin bizi gururla “anne” ve “baba” olarak çağırmasından çok hoşlanıyorduk.

Ve her seferinde bu bana ailenin biyolojiyle değil, sevgiyle kurulduğunu hatırlatıyordu.

Reklamlar

SUSKUN BİR ERKEK ÇOCUĞU EVLAT EDİNDİK

Bunları da İzleyebilirsiniz