Kız kardeşimin kutlaması

Kız kardeşimin kutlaması sırasında annem, hamile eşimin atmosferi “mahvetmemesi” için başka yerde yemek yemesini önerdi. Şöyle dedi: “Böyle etkinlikler için o gerçekten uygun değil.” Kız kardeşim ekledi: “Herkesi huzursuz ediyor.” Ben sessiz kaldım, eşimin elini nazikçe tuttum ve kelimesizce ayrıldık. Onlar, tüm bunların arkasında kimin olduğunu bilmiyorlardı; her şeyi hak edilmiş sanıyorlardı… ama bunu yakında acı bir şekilde öğreneceklerdi.
Benim adım David, 34 yaşındayım. Eşim Sarah 28 yaşında ve ilk çocuğumuza altıncı ayında hamile. Bu hikaye, aile, saygı ve bazı insanların refah ve rahatlıklarının aslında nereden geldiğini unuttuğunda neler olabileceği hakkında.
Biz zengin büyümedik. Babam, ben on altı yaşındayken öldü ve bize ezici bir doktor faturası yükü bıraktı. Annem, bizi ayakta tutmak için çift vardiya çalışıyordu ve ben mümkün olan en erken yaşta yan işler yapmaya başladım. Dört yaş küçük olan kız kardeşim Jessica biraz daha rahat bir hayata sahipti. Ben okulumun masraflarını çalışarak karşıladım ve sonunda Özel Sermaye alanında iyi bir iş buldum. Gelirim arttıkça aileme bakmaya başladım: Beş yıl önce annemin borçlarını ödedim ve vergi ve miras nedenleriyle evi kendi adıma geçirdim. Artriti kötüleşince, tüm giderlerini karşılayan aylık bir destek sağladım.
Jessica, IT sektöründen ciddi bir adam olan Mark ile nişanlandığında, düğününü tereddüt etmeden tamamen finanse ettim. Fakat yıllar geçtikçe, ben ne kadar başarılı olursam olay, o kadar değişmeye başladı: Onlar benim yardımımı hak olarak görmeye başladılar, hediye olarak değil. Hatta Sarah’a karşı tavırları da giderek talepkar hale geldi.
Sarah mütevazı bir aileden geliyor ve anaokulunda öğretmenlik yapıyor. Sevecen, zeki ve herkese saygılıdır. Ama başından beri annem ve Jessica, onun benim için yeterli olmadığını ima etti, mesleğinin ve geçmişinin sadeliğini eleştirdi. Hamilelik süreciyle birlikte bu durum daha da kötüleşti.
Geçen Cumartesi, Jessica ve Mark ilk evlilik yıldönümlerini kutladı. Annem, şehir merkezindeki şık bir İtalyan restoranı olan Bella Vista’da şatafatlı bir akşam yemeği organize etti. Hesabı benim ödeyeceğimi biliyordum ve bu beni rahatsız etmedi. Saat 18:00’de masadaydık. Sarah, karnını vurgulayan koyu mavi elbisesiyle harika görünüyordu.
Böyle bir mekanda sekiz kişi için akşam yemeği kolayca 800 €’yu aşabilir, ama anneme istediğini sipariş etmesini söyledim.
İlk anlaşmazlık, garson içecek siparişlerini alırken başladı. Sarah, limonlu maden suyu istedi. Annem yüzünü buruşturdu: “Ah, artık hiçbir eğlenceli şey içemiyorsun,” dedi sahte bir neşeyle, bu beni tüylerim diken diken edecek kadar üzdü. Jessica devam etti: “Sarah, karbonatlı içeceklerin bebeğe iyi gelmediğini okudum.” Sarah kibarca doktorunun maden suyuna izin verdiğini açıkladı, ama Jessica ısrar etti: “Dikkatli olunmalı. Bir anne çocuğu için fedakârlık yapmalı.” Sarah’ın çenesinin gerginleştiğini gördüm; sadece başını salladı ve siparişini değiştirdi. Birinci hata.
Asıl skandal yemek geldiğinde başladı. Sarah, deniz ürünlü risotto seçmişti. Yemeğin yarısını yedikten sonra aniden soldu ve tuvalete gitmek için özür diledi. Hamilelikte bulantı her an gelebilir ve haftalardır bundan muzdaripti. Döndüğünde daha iyi hissetti, ama bir ara vermesi gerektiğini söyledi.
İşte annem, herkesin duyabileceği şekilde, patladı: “Sarah, kendini iyi hissetmiyorsan belki tuvalette yemen daha iyi olur. Bu Jessica’nın özel gecesi ve biz düzgün bir akşam yemeği yemek için buradayız.” Masada buz gibi bir sessizlik çöktü. Mark’ın ailesi utanmıştı. İçimde öfke yükseldi, ama bir şey söylemeden önce annem devam etti: “Hamileler kendilerini kontrol edemiyorlarsa masada oturmamalı. Bu herkes için rahatsız edici.”
Tam o anda Jessica zalim bir gülümsemeyle ayağa kalktı: “Anne haklı. Halinle herkesi gergin yapıyorsun. Evde kalsan daha iyi olurdu.”
Sarah’ın gözleri doldu ama geri tuttu ve özür dilemeye başladı – bu beni daha da öfkelendirdi: Eşim hasta ve bir yük gibi muamele görüyordu.
Ben sakin kaldım. Bağırmadan gülümsedim, ayağa kalktım, ona gittim ve elimi uzattım.
“Gel, sevgilim,” fısıldadım. “Hadi eve gidelim.”
Ona şaşkın, sonra rahatlamış bir şekilde baktı. Çantasını ve paketlediğim pastayı aldım, masaya gidip dedim ki:
“Rahatınıza bakın. Umarım her şey istediğiniz gibidir.”
Biz çıktık. Arabada Sarah ağlamaya başladı: “Üzgünüm David. Jessica’nın gecesini mahvettim.”
“Özür dilemeye kalkışma bile,” dedim. “Hiçbir yanlışın yok. Hiçbiri.”
Onu eve götürdüm, çay yaptım ve saat 22:00’de yorgun bir şekilde uyudu. Sonra ofisime gidip telefon görüşmeleri yapmaya başladım. Annem ve Jessica, refahın gökten inmediğini bilmiyordu: Her havale, her fatura, her küçük rahatlık – hepsi benden geliyordu. Eğer eşime böyle davranıp yine de desteğimi almaya devam edebileceklerini sanıyorlarsa, bunu onlara öğretecektimDiğer sayfamıza geçerek detayı okuyunuz

Benim adım David, 34 yaşındayım ve eşim Sarah 28 yaşında ve şu anda ilk çocuğumuza altı aylık hamile.

Aşağıda aile, saygı ve insanların rahatlıklarını gerçekten kimin sağladığını unuttuklarında öğrenmeleri gereken dersler hakkında bir hikaye yer alıyor.

Zengin bir ailede büyümedik. Babam 16 yaşındayken vefat etti ve bizi devasa sağlık faturalarıyla baş başa bıraktı.

Annem, geçimimizi sağlamak için mahalledeki lokantada çift vardiya çalışıyordu ve ben de elimden geldiğince küçük işlerde çalışmaya başladım.

Benden dört yaş küçük olan kız kardeşim Jessica’nın işi biraz daha kolaydı çünkü ben o zamanlar zaten onlara yardım ediyordum.

Üniversite eğitimimi istikrarlı bir şekilde çalışarak kendi kendime finanse ettim ve daha sonra özel sermaye şirketinde sağlam bir pozisyon edindim. Kariyerim geliştikçe aileme destek olmaya da özen gösterdim.

Beş yıl önce annemin borçlarını ödedim ve vergi ve miras planlaması amacıyla evinin tapusunu kendi adıma devrettim.

Artrit geliştirdiğinde, ona ihtiyacı olan her şeyi karşılayan aylık bir maaş ödedim. Jessica, saygın bir bilişim uzmanı olan Mark ile nişanlandığında, tüm düğün masraflarını memnuniyetle karşıladım.

Ancak yıllar geçtikçe ve maddi güvencem arttıkça, rahatsız edici bir değişiklik fark ettim: Yardımım artık bir nezaket olarak değil, bir zorunluluk olarak görülüyordu.

Sanki garantiymiş gibi desteğimi planlamaya başladılar. Sarah’a karşı davranışları da bu artan kibri yansıtıyordu.

Mütevazı bir aileden gelen anaokulu öğretmeni Sarah, zeki, nazik ve saygılı bir insan.

Ancak en başından beri annem ve Jessica, mesleğini ve mütevazı geçmişini küçümseyerek bana layık olmadığını açıkça belirttiler. Sarah hamile kalınca eleştiriler yoğunlaştı.

Geçen hafta sonu Jessica ve Mark’ın ilk evlilik yıldönümleriydi. Annem, masrafları benim karşılayacağımı bilerek şehir merkezindeki lüks bir İtalyan restoranı olan Bella Vista’da bir kutlama yemeği organize etti. Benim için sorun değildi.

Saat 18:00’de tam zamanında yerimize oturduk. Bebeği karnını gösteren lacivert elbisesiyle göz kamaştıran Sarah, harika görünüyordu.

Böyle bir yerde sekiz kişilik bir akşam yemeği rahatlıkla 800 avroyu geçerdi ama anneme ne isterse sipariş etmesini söyledim.

İçecekler sipariş edildiğinde ortam neredeyse anında gerginleşti. Sarah limonlu maden suyu sipariş etti.

Annem alaycı bir tavırla, «Ah, artık eğlenceli bir şey içemezsin,» dedi, şakacı bir tavırla ama kanımı dondurdu.

Jessica hemen ekledi, «Sarah, gazlı içeceklerin bebeğe iyi gelmediğini duydum.» Sarah sakince doktorunun onayladığını açıkladı ama Jessica ısrar etti, «Yine de tedbirli olmakta fayda var.

Fedakarlıklar anne olmanın bir parçasıdır.» Sarah’ın çenesi kasıldı ama sessizce başını sallayıp sırasını değiştirdi. Bu ilk darbeydi.

Asıl olay yemekle başladı.

Sarah deniz mahsullü risotto sipariş etti ama yemeğinin yarısında beti benzi attı ve tuvalete gitmek için izin istedi.

Sabah bulantılarının zamanı ve yeri yoktur ve haftalardır bununla mücadele ediyordu. Biraz daha sakin bir şekilde geri döndü ama biraz ara vermesi gerektiğini itiraf etti.

İşte o zaman annem yüksek sesle, «Sarah, eğer kendini iyi hissetmiyorsan, belki de tuvalette yemelisin. Bu Jessica’nın özel gecesi ve biz de buraya düzgün bir yemeğin tadını çıkarmak için geldik,» dedi.

Masada taş gibi bir sessizlik oldu. Mark’ın ailesi dehşete kapılmış görünüyordu.

Öfkeden köpürüyordum ama daha bir şey söyleyemeden annem ekledi, «Hamile kadınlar kendilerini kontrol edemiyorlarsa masada kalmamalılar. Bu herkesi rahatsız ediyor.»

Jessica ayağa kalktı ve sırıttı, «Annem haklı. Hepimizin akşamını mahvediyorsun. Evde kalmalıydın.»

Sarah’nın gözleri doldu ama gözyaşlarını yuttu ve özür diledi; bu hareket öfkemi daha da körükledi. Hamileliğe katlandığı için utanıyordu.

Çığlık atmadım. Bunun yerine gülümsedim, ayağa kalktım ve Sarah’nın yanına yürüdüm. Elimi uzatıp fısıldadım, «Hadi canım, eve gidiyoruz.» İfadesi inanmazlıktan rahatlamaya dönüştü.

Çantasını aldım, kenara ayırdığım pasta dilimini aldım ve masaya döndüm. «Lütfen akşamınızın tadını çıkarın. Her şeyin istediğiniz gibi olmasını dilerim.»

Birlikte ayrıldık.

Arabada Sarah gözyaşlarına boğuldu. «Özür dilerim David. Jessica’nın partisini mahvettim.»

«Özür dileme,» dedim kararlı bir şekilde. «Kesinlikle hiçbir yanlış yapmadın.»

Evde ona çay yaptım. Saat 22:00’de bitkin bir halde uyuyakaldı. Ben ise ofisime gidip telefon görüşmeleri yapmaya başladım.

Annem ve Jessica, rahatlığın gökten zembille inmediğini unutmuş gibiydiler; her fatura, her lüks, her maddi rahatlık izi benim sayemde gelmişti.

Eşimi küçümseyip hâlâ benden destek alabileceklerini sanıyorlarsa, çok yanılıyorlardı.

Pazartesi günü annemin hesabındaki tüm ödeme talimatlarını, onun için kullandığım elektrik, su, doğalgaz, su vb. yardım kartını iptal ettim ve bankaya adıma kayıtlı evin ipotek ödemelerini artık yapmayacağımı bildirdim.

Ev satışa çıkarıldı. Jessica’ya gelince, ortak hesabını dondurdum, araba sigortasını iptal ettirdim ve adıma kayıtlı kredi kartını kapattım.

Annemin bir zamanlar çalıştığı lokantanın ve Jessica ile Mark’ın yaşadığı apartmanın sahibiydim. Lokantayı satıp kirasını piyasa değerine çıkarmaya karar verdim.

Telefonum sürekli aramalar ve mesajlarla titriyordu; şikayetler, suçlamalar, çaresiz yalvarışlar. Onları görmezden geldim.

Çarşamba sabahı, annemin kartı süpermarket kasasında reddedildi. Panik içinde beni aradı. «David, kartım çalışmıyor! Banka içinde para olmadığını söylüyor!»

«Doğru,» diye sakince cevapladım. «Havaleleri durdurdum.»

Bir sessizlik. «Ne? Cumartesi yüzünden mi? Beni cezalandırıyorsun!»

«Kimseyi cezalandırmıyorum,» dedim. «Artık yaşam tarzlarına fon sağlamıyorum.»

Faturalarını nasıl ödeyeceğini sorarak bağırdı. «Bir yolunu bulursun,» diye cevapladım. «Herkes gibi.»

Ertesi gün Jessica telefonda hıçkıra hıçkıra ağladı: «Bizi öylece terk edemezsin!»

«Kimseyi terk etmiyorum,» diye cevapladım. «Sadece sana fon sağlamıyorum.»

Birkaç hafta içinde sonuçlar belli oldu. Annemin evi baskı altında satıldı ve sıkışık bir banliyö dairesine taşınıp aylık 3.000 avro yerine 1.200 avroyla geçinmek zorunda kaldı.

Jessica ve Mark da evlerini küçültmek zorunda kaldılar ve Jessica hastanede ek vardiyalar aldı.

Ancak en büyük değişiklik Sarah’a karşı davranışlarındaydı. Birdenbire özür dilemeye, çiçek göndermeye ve hatta ona bir bebek partisi düzenlemeyi teklif etmeye başladılar. Kibar ama temkinli olan Sarah, bu teklifi reddetti.

Altı hafta sonra, Sarah’nın ailesi kendi bebek partisine ev sahipliği yaptı. Nezaket gereği annem ve Jessica da katıldı.

Fark çarpıcıydı: Sarah’nın akrabaları, çoğunlukla öğretmenler, hemşireler ve küçük işletme sahipleri, bizi sıcak bir şekilde karşıladılar.

Annem ve Jessica aşırı kibar davrandılar ve karşılayamayacakları kadar pahalı hediyeler getirdiler.

Partiden sonra annem beni yanına aldı. «Anlattın. Sarah konusunda yanılmışız ve üzgünüz.

Ama bu ne kadar sürecek? Ne zaman tekrar bir aile olacağız?»

«Zaten öyleyiz,» dedim. «Ama yeni şartlarda.»

«Zor zamanlar geçiriyorum David. Dairem küçük, mahalle güvenli değil.»

«Emekliliği hiç planlamamış insanlar gibi yaşıyorsun,» diye açıkladım. «Acil tıbbi durumlarda yardımcı olurum ama artık yaşam tarzını finanse etmiyorum.»

«Ne fark eder?» diye üsteledi.

«Saygı,» diye yanıtladım. «İnsanca muamele görme hakkı.»

Üç ay sonra Sarah oğlumuz Tommy’yi doğurdu. Annem ve Jessica hemen hediyeler ve sevgiyle geldiler ama asıl umutlarını gördüm: bebeğin onlara maddi avantaj sağlayacağı. Ama öyle olmadı.

Torunlarını ziyaret etmelerine izin veriliyor ama maddi bağlar tamamen koptu. Annem uyum sağladı; yerel arkadaşlar edindi ve hatta gönüllü oldu.

Jessica ve Mark zor zamanlar geçirdiler, ancak evlilikleri kendi ayakları üzerinde durmayı öğrendikleri için güçlendi.

En önemlisi, Sarah sonunda saygı görüyor. İster içgörüden ister hesaptan olsun, sonuç açık: Artık kimse karıma yük gibi davranmaya cesaret edemiyor.

İnsanlar bana yaptıklarımdan pişman olup olmadığımı soruyor. Hiç de değil. Bu akşam yemeği, önceki yılların zaten gösterdiği şeyi doğruladı: Karım daha iyisini hak ediyor ve oğlum da annesini takdir eden bir aileyi hak ediyor.

Cömertlik beraberinde beklentileri de getirir; bunların en önemlisi de temel saygıdır. İnsanlar buna saygı göstermediklerinde, sonuçlarına katlanmak zorunda kalırlar.

Bazen en nazik davranış, başkalarının gerçeklerden ders çıkarmasına izin vermektir.

Reklamlar

Kız kardeşimin kutlaması

Bunları da İzleyebilirsiniz