İlk buluşmamızda

İlk buluşmamızın sabırsızlığı içimde yankılanırken, bir yandan da içimde büyüyen korkuyla baş başaydım. Saç dökülmesiyle yüzleşme sürecim uzun yıllardık—önce peruklarla, sonra şallarla… Bir maskeye dönüşmüştü bu saklanma isteği. Her ilişkide, ilk adım atıldığında geriye dönmeseler de hep sessizce yok olup gitmeleri, en acı darbeyi indiriyordu. Açıklama verilmez, veda edilmez, birden kaybolurlardı.

Üstteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..

Yine de, yalnız kalmaktan bıktığımı hissettim. Birisinin elimi tutması, gözümün içine bakarak “Sen benim için çok güzelsin,” demesi… Bunları istememin suç olmadığını anlarken buldum kendimi.
Bir gün sevgili tanışma uygulamasında biriyle yazışmaya başladım. Dakikalarca, saatlerce… Her cümlesi güven ve samimiyetle örülüydü. Sonunda telefon konuşmalarına geçtik; birlikte gülüştük, hayallerimizi konuştuk, derin sohbetler paylaştık. Zihinlerimiz bir oldu.
O kadar yakın hissetti ki güvenli geldi, beni tanımaya değer gördü. Ve bir gün buluşmak istediğini söyledi. Kalbim hem korkuyla hem umutla titredi—ya yine terk edilirse?
O gün geldiğinde, özenle şalımı bağladım, özenli bir kıyafet seçtim, makyajımı titizlikle yaptım. Kahveciye gittiğimde karşımda çiçeklerle birlikte gülen o vardı: zarif, kibar, beni yazılarımdan tanıdığı gibi karşımdaydı.
Tabii en büyük an gelmeden önce içimdeki telaşı frenleyemedim. Gözlerine baktım, sustum, ve:
— Sana bir şey söylemem gerek, dedim içtenlikle.
Şalı çıkarmak için tek bir nefes yetti.
Göz göze gelince gülümsemesi silikleşti, bakışları mekan içinde dolaşmaya başladı. Kalbim düştü: “Yine mi…” diye düşündüm.
Sesim titredi:
— Üzgünüm… Gitmelisin. Kötü hissetmeden ayrıl, ben alışığım.
Kelimeler havada asılı kaldı. Zaman dondu. Ama o sürpriz bir tepkiyle geldi:
— Sana ilk başta fiziksel görünümüne göre bir değerlendirme yapmadım. Kim olduğunu hissettiren kelimelerin, samimiyetin, sohbetin… İşte değerli kılan şey bu. İçten, dinleyebilen, sohbet edebilen birisin. Ve bu benim için yeterli oldu, dedi.

Gülümsedi. “İzin verirsen… Şu çiçeklere benzeyen bir şey söyleyeyim: Kahveye oturup birlikte bir şeyler sipariş edelim mi? Gerçekten açım,” diye ekledi usulca.
Durup kaldım. Yıllardır bu cümleleri, bu içten gelen karşılığı duymayı bekliyordum. Yalakalık değildi, sahte umut da… Sadece kabul görmekti. Benimle, ben olduğum için…
Gülümseyerek “Tabii…” dedim. Ve o an anladım ki, uzun bir aradan sonra, gerçek anlamda mutlu hissediyordum. İçimde kıpırdanan umutla… ve belki çok yakında bir evlilik kapısında birlikte olacağız.

Reklamlar

İlk buluşmamızda

Bunları da İzleyebilirsiniz