Hastanede bir ay geçirdim

Hastanede bir ay geçirdim ve eve döndüğümde, kendimi sokakta, bunalmış ve kalbim kırık bir halde dururken buldum. Kendimi inanamaz bir halde buldum, durumumun gerçekliğini kavrayamıyordum. Geriye kalan tek ailem olan öz kızım, beni onlarca yıldır yaşadığım evden dışlamıştı. İhanetin acısı keskin ve derindi ve beni ezici bir çaresizlik hissi sarmıştı. Ama tam umudumu kaybetmek üzereyken, tamamen beklenmedik bir şey oldu. Orada durup, hayatımın kalıntılarını barındıran kutulara boş boş bakarken, komşum Bayan Thompson yanıma geldi. Yıllardır yan komşumuzdu ve sayısız kez nezaket göstermiştik. Sıkıntımı fark etti ve yanıma geldi; yüzünde endişe ve şefkat karışımı bir ifade vardı. “Bay Johnson, iyi misiniz?” diye sordu nazikçe, sesi yıpranmış sinirlerime yatıştırıcı bir merhem gibiydi…Us-ttekı Re-sımden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..

Kelimeleri bulmakta zorlandım ama sonunda durumu anlatmayı başardım. Konuşurken yüz ifadesi şaşkınlıktan empatiye dönüştü ve düşüncelerimi toparlayıp bir fincan çayla ısınmam için evine gelmemde ısrar etti. Sıcacık oturma odasında, dumanı tüten çayı yudumladım, sıcaklık içime yayılıyor ve bir nebze olsun rahatlatıyordu. Bayan Thompson dikkatle dinliyordu, bakışları anlayışını ve ortak üzüntüsünü yansıtıyordu. Artık kendimi o kadar yalnız hissetmiyordum. “Biliyorsun,” diye başladı düşünceli bir şekilde, “bu senin için yolun sonu değil. Belki de bu, önemseneceğin ve saygı duyulacağın bir yer bulman için bir fırsattır.” Sözleri içimde yankı buldu ve bir umut ışığı yaktı. Belki de haklıydı. Kızımın yaptıkları beni derinden yaralasa da, belki de hayatımda yeni bir dönemin -daha önce hiç düşünmediğim bir topluluk ve destek bulabileceğim bir dönemin- katalizörüydüler. Bayan Thompson, seçeneklerimi değerlendirmeme yardımcı olmayı teklif etti. Yakınlarda saygın bir huzurevi olduğunu biliyordu; personeli nazikti ve sakinlerine iyi bakılıyordu.

Yıllardır bildiğim huzurevi değildi ama belki de son yıllarımda ihtiyaç duyduğum bakımı ve arkadaşlığı sunabilirdi.Bayan Thompson’ın yardımıyla huzurevine ulaştım ve bir ziyaret ayarladım. Emily adında iyi kalpli bir kadın olan müdür beni sıcak bir şekilde karşıladı ve etrafı gezdirdi. Sakinler çeşitli aktivitelerle meşguldü, atmosfer canlıydı ve personel gerçekten ilgili görünüyordu. Bir tesisten ziyade bir topluluk gibi hissettiren bir yerdi. Bahçede oturup sakinlerin sohbet edip gülüşmelerini izlerken, kızımın davranışlarının acı verici olsa da, aynı zamanda beni arkadaşlıklar kurabileceğim ve kalan günlerimde huzur bulabileceğim potansiyel yeni bir yuva keşfetme yoluna soktuğunu fark ettim. Önüm belirsiz olsa da, yabancıların nezaketi içimde bir direnç kıvılcımını yeniden ateşlemişti. Kızımı affetmem gerektiğini biliyordum; onun iyiliği için değil, kendi huzurum için. Acıyı bırakıp kalan zamanımı zarafet ve onurla kucaklamanın zamanı gelmişti. Sevgili okuyucularım, sizden tavsiye istiyorum: Hayatımın bu yeni bölümünde nasıl yol alabilirim? Kalbimde nasıl affetmeyi ve geçmişle nasıl barışmayı başarabilirim? Bu bilinmeyen yola adım atarken düşünceleriniz ve rehberliğiniz benim için dünyalar kadar değerli olacak.

Reklamlar

Hastanede bir ay geçirdim

Bunları da İzleyebilirsiniz