Gelinim

“Köpekbalıklarına merhaba de,” diye fısıldadı kayınvalidem, 3 milyar dolarımı almak için yatta “kaza” yapmama neden olurken. Oğlum sadece izledi. Sonsuza dek gittiğimi düşünerek kutlamak için eve gittiler. Ama içeri girdiklerinde koltuğumda oturuyordum ve elimde bir dosya vardı. “Şaşırdın mı?” Diye sordum. “Bu, eve getirdiğiniz bebeğin gerçek hikayesini içeriyor… ve annesi hakkındaki resmi rapor.” “Köpekbalıklarına selam söyle,” diye fısıldadı gelinim beni yattan iterken. Oğlum David orada öylece durdu ve gülümsüyordu. Planları benim üç milyar dolarlık servetimi çalmaktı. Ama o akşam daha sonra eve döndüklerinde, en sevdiğim koltukta oturuyordum ve onları bekleyen çok özel bir hediye vardı. devaımı soanraki saıyfada..

Geriye dönüp size son derece makul bir Salı sabahının beni Atlantik Okyanusu’na nasıl düşürdüğünü anlatayım. Sanırım geldiğini görmeliydim. Ama altmış yedi yaşında, hala ailenin bir anlamı olduğuna inanıyordum. O kan deniz suyundan daha kalındı, eğer istersen.

Sabah çok güzel başlamıştı. David beni kişisel olarak aramıştı – asistanı aracılığıyla değil, ki bu benim ilk kırmızı bayrağım olmalıydı – beni yeni yatında “kutlama gezisi” olarak adlandırdığı şeye davet etti. “Anne, ameliyattan sonra iyileşmeni kutlamak istiyoruz,” demişti, sesi benim gerçek bir sevgi sandığım şeyle sıcaktı. “Sadece üçümüz bile, gerçek bir aile gibiyiz.”

Altı haftadır kalça protezimden kurtuluyordum ve dürüst olmak gerekirse, oğlumun ve eşi Vanessa’nın beni hala hayatlarında istediklerine dair herhangi bir işaret için çaresizdim. Kocam Robert iki yıl önce öldüğünden ve bana teknoloji imparatorluğu servetini bıraktığından beri, aramızdaki şeyler farklı hissetti. Soğuk.

Bu yüzden, o sabah, Robert’ın her zaman gözlerimi ortaya çıkardığını söylediği lacivert elbisemle dikkatlice giyindim ve marinaya taksiyle gittim. Yat muhteşemdi, muhtemelen çoğu insanın evinden daha pahalıya mal olan pırıl pırıl beyaz bir gemiydi. David beni rıhtımda performatif hissettiren bir kucaklamayla karşıladı, Vanessa ise güverteden kırık cam kadar keskin gülümsemesiyle izledi.

“O çok güzel değil mi?” Diye sordu David, tekneyi işaret ederek. “Kırk iki fit saf lüks. Onu önümüzdeki ay Karayipler’e götürmeyi düşünüyoruz.” Bahsetmediği şey, geçen yıl David’in danışmanlık firmasına yatırım yapmaları için onlara verdiğim parayla satın aldıklarıydı – hiçbir işletme hesabının içini görmediğinden şüphelenmeye başladığım üç milyon dolar.

İlk saat yeterince keyifliydi. Sakin sulara yelken açtık, Massachusetts kıyı şeridi arkamızda küçülüyordu. Ama sonra David, ilk başta sıradan sorular, vasiyetim hakkında, güven düzenlemeleri hakkında sorular sormaya başladı. “Sadece vasiyetname çok karmaşık olabilir, anne,” dedi şampanya kadehimi biraz fazla coşkuyla yeniden doldururken. “Her şeyin halledildiğinden emin olmak istiyoruz.”

İşte o zaman Vanessa’nın beni telefonuyla çektiğini fark ettim. Açıkça değil, ama selfie çekiyormuş gibi yaparken belli bir açıyla tutmak, içki içerken, finansal konular hakkında konuşurken beni kameraya almak, bir tür kanıt oluşturmak.

Parçalar korkunç bir netlikle birbirine geçti. Geçirdiğim ameliyat. Daha sonra tüm evrak işlerimi halletmekte ısrar ettiler. Vekaletname, hastaneye getirdikleri ve bunun “sadece geçici” olduğunu iddia ettikleri belgeler. Mali müşavirimin aramalarıma geri dönmeyi bırakma şekli.

“David,” dedim dikkatlice, bardağımı bırakarak. “Şimdi kıyıya geri dönmek istiyorum.”

İşte o zaman maskesi tamamen kaydı. “Korkarım bu olmayacak anne.” Sesi artık farklıydı. Zor. “Bakın, sağlığınız hakkında bir konuşma yapmamız gerekiyor. Hafıza sorunlarınız hakkında.”

“Hafıza sorunları mı? İkinizin toplamından daha zekiyim.”

“Demans belirtileri gösteriyorsun,” diye ekledi Vanessa bir adım daha yaklaşarak. “Bunu belgeledik. Doktorlar artık mali işlerinizi yönetemeyeceğiniz konusunda hemfikir.”

“Bu çok saçma.” Ama bunu söylerken bile, bunu ne kadar dikkatli bir şekilde düzenlediklerini fark ettim. Tekne kıyıdan kilometrelerce uzaktaydı. Görünürde başka gemi yok.

“Anne, sana yardım etmeye çalışıyoruz,” dedi David, ama gözleri kış gibi soğuktu. “Bunu kolay yoldan ya da zor yoldan yapabiliriz.”
Yavaşça ayağa kalktım, kalçam hala ağrıyordu ama aklım kristal berraklığındaydı. “Ya reddedersem?”

İşte o zaman Vanessa gülümsedi. Gerçekten gülümsedi. “Yaşlı bir kadın, yakın zamanda ameliyat oldu, muhtemelen çok fazla ağrı kesici ilaç aldı… teknede yönünüzü kaybettim.” Omuz silkti. “Trajik kazalar her zaman olur.”

Bu adamı bebek bezinden kaldırmıştım ve şimdi orada duruyordu, karısı hayatımı tehdit ederken başını sallayarak eşlik ediyordu. “Bundan paçayı sıyıracağınızı düşünüyorsanız ikiniz de delisiniz.”

“Aslında, anne, oldukça dikkatli bir şekilde düşündük,” dedi David, bir dosya çıkararak. “Buradaki imzanız, kendi güvenliğiniz için tüm varlıkları bize devretmeniz ve hepimiz mutlu bir şekilde eve gidiyoruz.”

Belgelere, oğlumun beklentili yüzüne, Vanessa’nın hala kayıt yapan telefonuna baktım. Sonra okyanusa baktım, uçsuz bucaksız ve tehlikeliydi ve bir şekilde beni sevmesi gereken iki kişiden daha az korkutucuydu.

“Cehenneme git,” dedim.

İşte o zaman Vanessa arkama geçti ve köpekbalıkları hakkında o kelimeleri fısıldadı. İtme şiddetli değildi; Bunun için fazla akıllıydılar. Dengem bozulduğunda ani bir itme. Lacivert elbise ve her şeyimle soğuk Atlantik’e gittim. Suya çarptığımda David’in bağırdığını duydum, “Anne! Aman Tanrım, anne!” Ama aynı zamanda Vanessa’nın sesini de duydum, daha alçakta, telefonda biriyle konuşuyordu. “Evet, Pazartesi sabahı ilk iş olarak acil durum dilekçesini vermeniz gerekecek. Açıkça yetkin değil…”

Sonra su başımın üzerinden kapandı.

Ben güçlü bir yüzücüyüm ama soğuk sistemimi şok etti. Ayakkabılarımı tekmeledim ve yüzeyi kırdım, nefes nefese, yatın hızla uzaklaştığını görmek için tam zamanında. Aslında beni orada ölüme terk ediyorlardı.

İşte o zaman balıkçı teknesini gördüm.

Kaptan Jake Morrison, boğulan bir büyükanneyi kurtarmak için köpekbalığı istilasına uğramış sulara atlayacak türden bir adamdı. “Kahretsin, hanımefendi, size ne oldu?” diye sordu o ve genç torunu Tyler beni gemiye çekerken.

Jake beni tuz ve motor yağı kokan bir battaniyeye sardı. “Benim… ailem,” diye gıcırdayan dişler arasında idare ettim. “Onlar…”

“Cehennemden fırlamış bir yarasa gibi havalandıklarını gördük,” dedi Jake acımasızca. “Bir kez bile arkama bakmadım. Ne tür insanlar birini okyanusun ortasında yüzer halde bırakır?”

Eğer ben onları durdurmak için etrafta olmazsam, üç milyar doları miras alan türden, diye düşündüm.

“Bekle,” dedim, Jake’in kolunu tutarak. “Lütfen… Beni bulduğunuzu bilmelerine izin vermeyin. Henüz değil.”

Jake, belayı tanıyacak kadar hayat görmüş birinin keskin gözleriyle yüzümü inceledi. “Başın belada mı?”

“Evet,” dedim. “Ama düşündüğün türden değil.” Titrek bir nefes aldım. “Hayatta kaldığımı kimse bilmeden kıyıya çıkmam gerekiyor. Bana yardım edebilir misin?”

Radyoyu tekrar tuşladı. “Sahil Güvenlik, bu Molly Sue. Bu kurtarmada yanlış alarm. Enkaz olduğu ortaya çıktı. Her şey ortada.”

Bildiği küçük bir özel rıhtıma doğru ilerlerken, onlara her şeyi anlattım. “Öyleyse,” dedi Jake bitirdiğimde, “yaşayan bir anneyle meteliksiz çocuklar olmaktansa zengin yetimler olmayı tercih edeceklerini düşündüler.”

“Görünüşe göre. Ne yapacaksın?”

Soru buydu, değil mi? David ve Vanessa’nın bildiği kadarıyla resmen “ölüydüm”. Ama sözde ölü olmakla ilgili bir şey var: size seçenekler sunuyor.

“Kazandıklarını düşünmelerine izin vereceğim,” dedim, sesimin ne kadar sakin geldiğine şaşırarak. “Ve sonra, onları yok edeceğim.”

Jake sırıttı. “Şimdi bu, yardım etmeye değer bir plan gibi görünüyor.”

O akşam, David ve Vanessa muhtemelen trajik bir şekilde kayıp anneleri hakkında polise rapor verirken, ben sessiz bir yatak ve kahvaltıda oturdum, ödünç aldığım kıyafetleri giydim ve düşüşlerini planladım. “Trajik tekne kazası” ile ilgili haberleri okumak için saatler harcadım. David, “kafa karışıklığım ve hafıza sorunlarım” hakkında konuşarak kapsamlı bir şekilde alıntılandı. Görünüşe göre Vanessa, gazetecilere ne kadar endişeli oldukları konusunda hıçkıra hıçkıra ağlamıştı. Hatta bir partide biraz şaşkın görünen bir fotoğrafımı bile eklemişlerdi. Ölüm ilanı zaten çevrimiçiydi: Margaret Harrison, sevgili anne ve büyükanne… Aile, çiçek yerine Alzheimer Derneği’ne bağış yapılmasını talep ediyor.

Ölümde bile anlatıyı döndürüyorlardı. “,” diye mırıldandım.

O gece, Jake beni Beacon Hill’deki eski evimden üç blok öteye bıraktı. Anahtarım hala bendeydi. Kendi geçmişime giren bir suçlu gibi arka kapıya sızdım. Ev farklı, yanlış hissettirdi. Robert’ın eski çalışma odasında, masa belgelerle, mali tablolarla ve hepsinden daha kötüsü, “Margaret Projesi” dedikleri şeyin ayrıntılı bir zaman çizelgesiyle kaplıydı – kendi adım, elenmem için bir kod kelime.

Bir yıldan fazla bir süredir bunun üzerinde çalışıyorlardı, zihinsel bozulmamın belirtileri olduğunu iddia ettikleri şeyleri dikkatlice düzenliyor ve belgeliyorlardı. Üç ay önce beni acil servise götüren ilaç karmaşası mı? Reçeteli şişelerimi değiştirmişlerdi. Her karışıklık anı özenle üretilmişti.

En tüyler ürpertici belge, sadece “M.T.” olarak imzalanmış birinden gelen bir mektuptu: Zaman çizelgesinin hızlandırılması gerekiyor. Margaret çok fazla soru soruyor… Eğer şüphelenirse… her şey dağılıyor. Önümüzdeki iki hafta içinde Üçüncü Aşamaya geçmenizi öneririm.

Üçüncü Aşama, zaman çizelgelerine göre, benim ölümümdü.

Bir araba kapısının çarptığını duyduğumda son belgenin fotoğrafını çekiyordum. Farlar ön camları süpürdü. David ve Vanessa. Çabucak eşyalarımı topladım ama içeri girdiklerinde konuşmalarını duyabiliyordum.

“Peterson kadını satın aldı mı sanıyorsun?” David’in sesiydi.

“Doğru düşünemeyecek kadar çok ağlıyordu,” diye yanıtladı Vanessa. “Ayrıca, neyi araştıracak? Annem bir tekneden düştü. Olur.”

“Peki ya vasiyet? Daha ne kadar yapabiliriz…”

“Veraset Pazartesi günü açılıyor. M.T., altı hafta içinde hesaplara tam erişime sahip olacağımızı söylüyor.”

Arka kapıdan dışarı çıktım, kalbim çarpıyordu. Ama evin yanından sürünerek geçerken, üşümeme engel olan bir şey duydum. Ağlayan bir bebek. Eski evimde bir bebek vardı.

Bebek her şeyi değiştirdi. “Bir bebek aldılar,” dedim Jake’e ve yeni özel dedektifim Danny Crawford’a, pansiyon sahibine bir iyilik borçlu olan eski bir polis.

Danny her kuruşuna değerdi. İkinci günün sonunda, benim aylardır öğrendiğimden daha fazla bilgiye sahipti. “Oğlunuz çok meşguldü,” dedi ve fotoğrafları mutfak masasına yaydı. “Avukatlarla çok sayıda toplantı ve Boston dışındaki özel bir tıbbi tesise üç ayrı gezi.”

“Tıbbi bir tesis mi?”

“Whitmore Üreme Hizmetleri. Çok özel, çok pahalı. Varlıklı müşteriler için taşıyıcı annelik düzenlemelerinde uzmandırlar.”

Parçalar yerine oturdu. “Bir bebek aldılar.”

“Öyle görünüyor. Ve sadece herhangi bir bebek değil. Özellikle biyolojik çocukları için geçebilecek bir yenidoğan istediler. Düzenlemeler sekiz ay önce yapıldı ve nakit olarak ödendi.”

“Ve sanırım M.T.’yi buldum,” dedi Danny, kırklı yaşlarında, kısa kumral saçlı bir kadının başka bir fotoğrafını çekerek. “Miranda Torres. Morrison, Torres & Associates’in ortağı. Birkaç önde gelen Boston ailesi için emlak planlaması yapıyorlar.”

Onu hemen tanıdım. Onunla David’in beni sürüklediği bir hayır işinde tanışmıştım. Emlak planlamamla çok ilgilenmişti.

“Miranda Torres’in çok özel bir iş modeli var,” diye devam etti Danny. “Önemli varlıkları ve yabancılaşmış aileleri olan yaşlı müşterileri belirliyor, ardından ailelerin ‘şefkatli müdahale’ dediği şeyle miraslarını hızlandırmalarına yardımcı oluyor.”

“Cinayetten bahsediyorsun,” dedi pansiyon sahibi Bayan Chen açık sözlülükle.

“Demek istediğim, ailelerin beceriksizlik iddialarını kullanarak varlıkların kontrolünü ele geçirmelerine izin veren yasal çerçeveler oluşturuyor. Bunu son üç yılda en az altı kez yaptı. Ve eğer yaşlı kişi işbirliği yapmayı reddederse veya şüphelenirse… Kazalar oluyor. Tekne kazaları, düşmeler, aşırı dozda ilaçlar. Her zaman trajik, her zaman makul bir şekilde tesadüfi ve aile için her zaman maddi olarak uygun.”

Bu sadece benim paramla ilgili değildi. Savunmasız yaşlıları hedef alan sistematik bir operasyonla ilgiliydi.

“Başka bir şey daha var,” dedi Danny nazikçe. “Bebek hakkında. Biyolojik anne, Sarah Collins adında on yedi yaşında bir kaçaktı. Aile yok. Miranda Torres onu bir sığınakta buldu ve ona elli bin dolar teklif etti. Tıbbi kayıtlara göre, doğum sırasında ‘komplikasyonlardan’ öldü. Ama Whitmore’da bir hemşireyle konuştum. Sağlıklı bir kız, doğum yaptığı güne kadar normal bir hamilelik.”

İma havada duman gibi asılı kaldı. “Onu öldürdüler,” dedim.

“Sanırım öyle,” diye yanıtladı Danny. “Kanıtlayabileceğim şey, oğlunuz ve gelininizin, paraları için yaşlıları sistematik olarak öldüren bir suç örgütünün parçası olduğudur. Ve yarın sabah, varlıklarınızın yasal transferini sonuçlandırmak için Miranda Torres ile görüşüyorlar.”

Arkama yaslanıp aklım yarışıyordu. “O zaman sanırım,” dedim, Bayan Chen’den Jake’e ve Danny’ye bakarak, “Margaret Harrison’ın ölümden dirilme zamanı geldi.”

Ölümden dönüşünüzü planlamanın en zor yanı, hangi kitlenin şoku ilk önce alacağına karar vermektir. Stratejik musallat olmayı seçtim.

Ertesi sabah, David, Vanessa ve Miranda Torres şehir merkezindeki toplantılarındayken, eski evimin ön verandasında durdum ve kapı zilini çaldım. Carol Peterson adında bir kadın olan özel hemşire, elinde bir biberonla kapıyı açtı.

“Merhaba Carol,” dedim. “Benim adım Margaret Harrison. Torunuma baktığına inanıyorum.”

Yüzünden kan boşaldı. Haberleri görmüştü. “Sen… Sen öldün.”

“Evet, bunun hakkında okuyorum. Tamamen doğru olmasa da büyüleyici bir hikaye.” Nazikçe gülümsedim. “İçeri girebilir miyim? Bence konuşmamız gerekiyor.”

Carol’a her şeyi gösterdim. Fotoğraflar, belgeler, Miranda’nın suç operasyonunun kanıtları. Ona gerçek anne Sarah Collins’ten bahsettim. Carol şimdi ağlıyor, bebeğe yeni bir anlayışla bakıyordu. “O bir yetim.”

“Evet,” dedim. “Ve onun gerçeği bilerek büyüdüğünden emin olmak için yardımına ihtiyacım var.”

Carol ile konuşurken, bir haberci Miranda Torres’in ofisine basit bir not iletti: Sevgili David ve Vanessa, Ölümümle ilgili haberler çok abartıldı. Konuşmamız gerekiyor. Sevgiler anne. Not: Küçük Robert Sarah’ya saygılarımı iletin. O çok güzel.

Caddenin karşısından izleyen Danny’ye göre, üçü de birkaç dakika içinde binadan koşarak çıktılar, yüzleri panikten bembeyazdı. Psikolojik savaş başlamıştı.

Eve geldiklerinde en sevdiğim koltukta oturuyordum. Yüzlerindeki ifade Atlantik’te altı güne bedeldi.

“Merhaba canlarım,” dedim hoş bir sesle. “Toplantınız nasıldı?”

Vanessa çığlık attı. Aslında çığlık attı. David orada öylece durdu, gözlerini kırpıştırırsa ortadan kaybolacakmışım gibi bana baktı.

“Şaşırdın mı?” Diye sordum. “Söylemeliyim ki, ölüm raporlarım çok erkendi. Yine de kendi ölüm ilanımdan keyif aldım.”

Carol mutfaktan çıkageldi ve kucağında bebeği buldu. “Onun adı Robert Sarah değil!” Vanessa tersledi.

“O mu?” Bebeğe baktım. “Söyle bana, Vanessa, tam olarak ne zaman doğum yaptın? Çünkü dört gün önce o yatta, kesinlikle üç hafta önce bebek doğurmuş birine benzemiyordunuz.”

“Kanıtla,” dedi sonunda, şoku soğuk bir hesaplamaya dönüştü.

“Ah, sevgilim,” dedim, içeri girdiklerinden beri ilk kez gülümseyerek, “gerçekten bunu söylememeliydin.”

FBI ajanları her kapıdan aynı anda girdiler. Miranda Torres’in söylediği her kelimeyi, Carol’a yerleştirdiğim gizli kayıt cihazlarından dinliyorlardı. İki cinayet daha planlarken kasette otuz yedi cinayeti itiraf etti.

Ajan Sarah Chen, “Miranda Torres, cinayet işlemek için komplo kurmak, elektronik dolandırıcılık, yaşlı istismarı ve haraç almaktan tutuklandınız” dedi.

Torres kaçmaya çalıştı. Üç ajan onu eski parke zeminlerime götürmeden önce yaklaşık altı metre yaptı. David ve Vanessa, Ajan Chen onlara haklarını okurken şok içinde orada oturdular.

Danny Crawford’un sadece bir PI olmadığı ortaya çıktı; bu ağı araştırmak için gizli görev yapan eski bir FBI ajanıydı. Benim durumum, Torres’in itiraf etmesi için mükemmel bir fırsat sağlamıştı.

İşin hukuki kısmı aylar sürdü. David ve Vanessa savunma anlaşmaları yaptılar: David için yirmi beş, Vanessa için yirmi yıl. Miranda Torres mahkemeye çıktı ve tüm suçlamalardan mahkum edildi. Şartlı tahliye olmadan hapiste yaşam.

Ama en önemli sonuç bebek Robert Sarah oldu. Onu yasal olarak evlat edindim. Gerçek adı Robert Sarah Harrison: Büyükbabası için Robert, biyolojik annesi için Sarah ve Harrison çünkü onu sevecek ve gerçeklerle büyütecek aile bu.

Şimdi yetmiş iki yaşındayım, beş yıl sonra ve Robert Sarah tam olarak kim olduğunu bilen olağanüstü küçük bir çocuk. Biyolojik annesinin Sarah adında cesur bir genç olduğunu biliyor ve bazen sizi en çok sevmesi gereken kişilerin kendinizi korumanız gereken kişiler olduğunu biliyor.

David bazen bana mektuplar yazarak af diliyor. Cevap yazmıyorum. Çünkü ölü bir kadın olarak geçirdiğim hafta boyunca öğrendiğim şey şuydu: aile kan ya da zorunlulukla ilgili değildir. Ortaya çıkmak, savunmasızları korumak ve açgözlülük yerine sevgiyi seçmekle ilgilidir. Robert, Sarah ve ben artık böyle bir aileye sahibiz. Doğduğum aileden çok daha iyi bir aile ve kesinlikle yetiştirdiğim aileden daha iyi.

Reklamlar

Gelinim

Bunları da İzleyebilirsiniz