Eşimi, canımı iki sene önce kaybettim

Başlangıçta sessizlik hâkimdi. O gece yaşananların ardından evdeki hava buz gibi kesilmişti. Oğlum Hasan, sessizce karısının elinden ibriği aldı. Gözleri bir başka bakıyordu artık, içine sinmeyen bir şeylerin olduğunun farkındaydı. Ben, yanık ellerimi avuçlarımın içinde saklamaya çalışıyordum. Acı sızlasa da dilimi ısırıyordum, oğlumun huzuru bozulmasın diye. Ama bu kez susturamadım kalbimi.

Hasan, usulca yanıma gelip yere oturdu. “Baba, aç ellerini,” dedi. Gözleri ellerime değdiğinde rengi değişti. Derimin suyla temas eden yerleri kıpkırmızıydı, bazı yerlerde kabarcıklar oluşmuştu. Kaşlarını çatıp karısına döndü.

“Ne oldu burada?” diye sordu tekrar, ama bu kez sesi titriyordu.