Ben Halil...

“Bu odada bir şey eksikti dede,” dedi.

“Senin hayatın.” Yanıma oturdu. Elimi tuttu.

“Beni bırakmadığın için geldim.

Ben de seni bırakmayacağım.” İlk kez huzurevinde, o dört duvarın içinde…

Gerçekten yaşadığımı hissettim.

Sonra birlikte bahçeye çıktık. Bir yaşlı adam yaklaştı, Elif’e sordu:

“Sen onun torunu musun evladım?”

Elif başını dik tuttu:

“Hayır,” dedi.

“O benim dedem.”